parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1872 Mohylew – 1959 Hajfa?) – dramaturg, nowelista, piszący w języku jidysz; tłumacz i wydawca. W początkach swojej twórczości, pod wpływem I.L. Pereca, tworzył krótkie, realistyczne opowiadania (razem z Perecem wydawał „Jontew-Błetłech”; jidysz, Gazetki [Pisemka] Świąteczne). Debiutował w 1894 satyrą Der grojser mencznfrajnd (jid., Wielki filantrop). W 1895 opublikował antologię literatury: Literatur un łebn (jid., Literatura i życie). W 1896, kontynuując w Berlinie studia medyczne (rozpoczęte w Wiedniu), założył wydawnictwo „Cajtgajst” (jid., Duch Czasu), popularyzujące w języku jidysz prace literackie i naukowe. Przed wyjazdem do Stanów Zjednoczonych (1898) miał już ugruntowaną sławę pioniera proletariackiej literatury jidysz. W utworach z tego okresu P. głosił pochwałę socjalizmu, jako panaceum na biedę żydowską. W dramatach scenicznych, których większość powstała w Stanach Zjednoczonych, widoczny był wpływ Henrika Ibsena, Gerharta Hauptmanna i Arthura Schnitzlera. Twórczość P. charakteryzował w tym okresie symbolizm. Autor ten należał do nielicznych dramaturgów żydowskich, których sztuki były tłumaczone m.in. na język angielski i niemiecki. Komedia Der ojcer (jid., Skarb, 1902–1906) została wystawiona przez Maxa Reinhardta w 1910, w Berlinie w Deutsches Theater. Tragedia mesjanistyczna Der Ejbiker Jid (jid., Żyd Wieczny Tułacz; 1906) weszła do repertuaru izraelskiego teatru Habima. Najpopularniejszymi utworami scenicznymi tego autora są: Di miszpoche Cwi (jid., Rodzina Cwi), Ajzyk Szeftł, Jankł der szmid (jid., Jankiel kowal), Gabri un di frojen (jid., Gabri i kobiety). Bohaterami jego dramatów były także postacie historyczne, m.in.: S. Molcho, D. Reuweni, Sabataj Cwi. Po osiedleniu się w Izraelu (1949) P. napisał zbiór opowiadań nt. Holokaustu. Dzieła zebrane tego autora zostały opublikowane w 1961, w Buenos Aires. P. brał także czynny udział w żydowskim życiu politycznym; początkowo należał do grona zwolenników syjonizmu, potem był członkiem Bundu, a od 1916 był związany z ruchem PS. Przewodził Jewish National Workers’ Alliance (Farband); był też pierwszym przewodniczącym PEN-Clubu Jidysz.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.