parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1585 Kraków – 1633 tamże) – wybitny kabalista, kaznodzieja, znawca literatury talmudycznej i filozoficznej, przewodniczący sądu rabinackiego w Krakowie; wnuk rabina Natana ben Szimszona S. z Grodna; zięć bogatego Żyda krakowskiego, Mojżesza Jakubowicza, członka tamtejszego kahału, który zapewnił mu środki na kontynuację studiów; szwagier krakowskiego bankiera i kupca, Izaaka ben Jakuba. Od młodości wyróżniał się zdolnościami; interesował się filozofią. Był uczniem Meira ben Gedalii z Lublina. W 1617 został rektorem akademii talmud. w Krakowie i kaznodzieją ( darszan) tamtejszej gminy. Słynął z nadprzyrodzonych zdolności, wizji i cudów (powszechnie wierzono, że objawiał mu się Prorok Eliasz) oraz z wielkiej erudycji (powiadano, że znał na pamięć całą literaturę rabiniczną). Przez współczesnych był uważany za świętego. S. głosił, że rozproszenie narodu żydowskiego ( diaspora) i wędrówka dusz ( gilgul neszamot), poprzez kolejne wcielenia, są karą za skażenie Izraela grzechem. Cały swój majątek poświęcił na cele dobroczynne i naukowe. To on przyczynił się do upowszechnienia na ziemiach polskich tzw. kabały praktycznej (por.: Abulafia Abraham ben Samuel; Isserles Mojżesz). Wiele uwagi poświęcał dociekaniom gematrycznym ( gematria). Napisał dwa kabalistyczne komentarze do Tory: Megale amukot al ha-pasuk… (hebr., Odsłaniający tajemnice związane z wersetami biblijnymi …, t. 1-4, Kraków 1636-1639 [wznowienia – Fürth 1691, Lwów 1800]) i Megale amukot al ha-Tora (hebr., Odsłaniający tajemnice związane z Torą, Lwów 1795 i 1884). Za swego życia wydał Hagahot we-tik(k)unim le-Sefer ha-Zohar (hebr., Korekty i poprawki do Księgi Zohar, Lwów 1623). Poza tym jest autorem ok. 15 dzieł: responsów, nowel do Szulchan Aruch J. ben E. Karo, poezji liturgicznych i okolicznościowych, elegii związanych z prześladowaniami Żydów (por. kinot) i wielu innych utworów, z których większość nie doczekała się publikacji. Jego trzej synowie – Szlomo, Mosze i Icchak także byli znani jako autorzy literatury religijnej. Szlomo S. (1616?-1650) był niezwykłym dzieckiem; już w wieku siedmiu lat wygłaszał kazania kabalistyczne. Później, już jako rabin Satanowa, został zamordowany podczas wojen kozackich (por. Chmielnickiego powstanie). Szlomo i Mosze byli wydawcami dzieła ojca Megale amukot al ha-pasuk…. Icchak reprezentował gminę krakowską na zjeździe Sejmu Żydów Polskich w 1619; jego syn, Natan S. (?-1652 Lublin), znany rabin i kabalista, wierny tradycji rodu, był redaktorem edycji i autorem komentarza do Sefer ha-Zohar (Lublin 1623). (Bernard Friedberg poświęcił rodzinie Spira swoją monografię pt. Marganita Spira, wyd. Drohobycz 1899).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.