parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(Chaim Dow Berusz); Chaim Ber Friedberg (1876 Kraków – 1961 Izrael) – pisarz, uczony bibliograf i genealog, piszący w języku hebrajskim. W 1900 osiadł we Frankfurcie n. Menem, gdzie pracował w firmie wydawniczej Izaaka Kaufmanna, następnie prowadził wydawnictwo samodzielnie, później – wraz ze wspólnikiem. Bankructwo wspólnika zmusiło go do zmiany zawodu; zajął się handlem diamentami i przeniósł się do Antwerpii (1910). W 1940, po zajęciu Belgii przez Niemców, F. uciekł do Francji. W 1946 osiadł w Tel Awiwie. Mimo, że przez większość życia utrzymywał się z handlu diamentami, jego prawdziwą pasją była historia. Zaczynał swą działalność pisarską w tej dziedzinie jako monografista hebrajski, pisząc biografie wybitnych postaci, publikowane w prasie hebrajskiej i niemieckiej oraz w postaci książkowej, m.in.: Rabenu Josef Karo (1895); Abraham Braude und seine Nachkommenschaft (1897); Marganita Spira (1899; poświęcona rodzinie Spira, a szczególnie Natanowi Nacie ben Szlomo Spirze; Keter Kehun(n)a (1898; dotycząca rabina Sabataja Kohena); Le-toldot miszpachat Szor (1901; monografia rodziny Schorrów); Bne(j) Lando le-miszpechotam , 1905; monografia rodziny Landau); Toldot miszpachat Horowic (najpierw w prasie 1909, potem osobno 1911 i 1928; monografia rodziny Horowiców). Luchot zikaron (hebr., Tablice pamięci, 1897, 1904, 1969) poświęcił epitafiom z cmentarza krakowskiego i związanym z nimi biograficznym szkicom odnoszącym sie do rabinów i seniorów krakowskich (por. inskrypcje na nagrobkach żydowskich); rodzinnego miasta dotyczy też jego artykuł Neue auf dem jüdischen Friedhof in Krakau aufgefundene Grabschriften (w: „Monatschrift für Geschichte und Wissenschaft des Judentums” 1900). Głównym nurtem twórczości F. stały się biograficzne studia, poświęcone hebrajskim drukarzom; krakowskim – Ha-dfus ha-iwri be-Kroke (hebr., Drukarstwo żydowskie w Krakowie, 1900); lubelskim Le-toldot ha-dfus ha-iwri be-Lublin (hebr., Do dziejów drukarstwa żydowskiego w Lublinie, 1901, 1990); oraz seria wydawana od 1932 pt. Toldot ha-dfus ha-iwri… (hebr., Dzieje drukarstwa żydowskiego…), a w niej tomy poświęcone Polsce – Toldot ha-dfus ha-iwri be-Polanija (ukazały się w 1932, 1950, 1956). Wśród studiów bibliograficznych F. najważniejszym dokonaniem pozostaje Be(j)t eked s(e)farim. Leksikon bibliografi (hebr., dosł.: Księgozbiór, przen.: Księgi drukowane . Leksykon bibliograficzny, wyd. 1, t. 1-4, 1928-1931, obejmujące wszystkie publikacje hebrajskie z lat 1475-1900; wyd. 2, t. 1-4, 1951-1956, obejmuje publikacje hebrajskie z lat 1475-1950 – ok. 26 tys. pozycji; reprint 2 . wydania – 1969, 1971). (Zob. też Wet(t)stein Fajwel Hirsz)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.