parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
zapoczątkowany w lutym 1648 zbrojny bunt ukraińskiego chłopstwa, mieszczaństwa i szlachty, w którym główną rolę odegrali Kozacy, sprowokowani polityką gospodarczą i wyznaniową polskiej magnaterii. Przywódcy buntu, Bohdanowi Zenobiemu Chmielnickiemu (ok. 1595-1657), pisarzowi wojska zaporoskiego, udało się uzyskać pomoc Tatarów krymskich i pokonać wspólnie (w maju 1648) wojska polskie pod Żółtymi Wodami i Korsuniem. Ofiarą nienawiści Kozaków padali przede wszystkim żydowscy kupcy i dzierżawcy (arendarze; arenda), reprezentujący interesy szlacheckich i magnackich mocodawców. Do pierwszych mordów Żydów doszło w Perejasławiu, Piriatyniu, Łochwicy i Łubnem. Żydzi z Pohrebyszcz, Żywotowa i innych oddali się w ręce Tatarów i później byli wykupywani przez gminy żydowskie w Amsterdamie, Hamburgu, Livorno i Wenecji. Według relacji N. Hannowera (Jawejn mecula), żydowscy uchodźcy zamierzali bronić twierdzy Niemirów, ale na skutek podstępu mieszczan i Kozaków zostali wymordowani (10 VI 1648, według kalendarza żydowskiego – dwudziestego dnia siwan ). Rocznicę tego wydarzenia ustanowiono dla Żydów w Rzeczpospolitej dniem surowego postu i żałoby; nosił on nazwę Chuf Sywn (jid.; hebr. Chaf Siwan = Dwudziestego Siwan). Jeszcze w XX w. na Podolu i Wołyniu odmawiano specjalnie, napisane na ten dzień treny. Okrutnych mordów dopuścili się też powstańcy w Tulczynie i Połonnem. Uciekinierzy znajdowali schronienie w Barze, Kamieńcu Podolskim, Brodach, Buczaczu, Lwowie, a także w miastach Małopolski. Wielkie ofiary ponieśli żydowscy i chrześcijańscy obrońcy Kamieńca, Jazłowca, Buczacza i Lwowa. Masakry z 1648-1649 nazywane są przez Żydów Gzejres tach we-tat (jid., Rzezie roku 5048-5049 [według kalendarza żydowskiego]; zob. geze(j)ra). Ugoda zawarta przez powstańców z Rzeczpospolitą pod Zborowem w sierpniu 1649 gwarantowała usunięcie Żydów z większości miast Ukrainy. W 1650 Sejm Żydów Korony zajął się problemem odbudowy żydowskich gmin na Ukrainie, co uniemożliwiały działania wojenne, choć ugoda w Białej Cerkwi (wrzesień 1651) znosiła dotyczące Żydów ustalenia ugody zborowskiej. Rosnąca liczba uchodźców osiadła na stałe w Małopolsce i w Wielkopolsce, część zaś emigrowała do Europy Zachodniej. Układ zawarty przez Chmielnickiego z carem Aleksym w 1654 doprowadził do wybuchu wojny polsko-rosyjskiej, zakończonej w 1667. (Zob. też: emigracja Żydów z Polski; humańska rzeź; Meir ben Samuel ze Szczebrzeszyna; pieśni historyczne; pogrom)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.