parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(l.mn., hebr., od uszpiz = gość, gospodarz; z łac. hospitium; poprzez średniow. grekę hospition, hospetion;jid. Uszpizn) – 1. praojcowie-goście; siedmiu mistycznych gości zapraszanych symbolicznie codziennie w czasie trwania święta Sukot, do przyjęcia gościny w kuczce, co wiąże się z wygłaszaniem specjalnej inwokacji (błogosławieństwa). Zwyczaj ów został wywiedziony z Sefer (ha-)Zohar (5,103b,104a), gdzie napisano: „Gdy ktoś siedzi w kuczce, [] Szechinarozpościera nad nią swe skrzydła i [] Abraham oraz pięciu innych sprawiedliwych mężów i król [] Dawid przybywają i zasiadają z nim”. Zapraszanie tych wspaniałych U. i żarliwe oczekiwanie ich błogosławieństwa, które zdominowało atmosferę wspomnianego święta, wprowadzone przez kabalistów z Safed w XVI w., rozpowszechniło się początkowo w Erec Israel i w krajach orientalnych; później – wśród Żydów aszkenazyjskich, w tym w Polsce. Najpierw przyjęli ów zwyczaj kabaliści, potem chasydzi, a w końcu liczni Żydzi ortodoksyjni. Formułę wygłaszanego codziennie zaproszenia kierowano kolejno do poszczególnych U., a ich imiona czasem wywieszano również w kuczce. Żydzi sefardyjscy składają zaproszenia kolejnym gościom, porządkując ich według dostojeństwa (tj. Abraham, Izaak, Jakub, Mojżesz, Aaron, Józef oraz Dawid; pozostawiają też dla nich wolne krzesło; por. Eliasza krzesło); zaś Żydzi aszk. składają zaproszenia według następującej chronologii: Abraham, Izaak, Jakub, Józef, Mojżesz, Aaron i Dawid. Każdy posiłek w kuczce poprzedzano zaproszeniem, skierowanym do U. Wiązało się z tym także zapraszanie do stołu ubogich oraz studenta uczelni talmudycznej, by ów – po zajęciu honorowego miejsca – poprowadził wieczorną dysputę nt. U. W ujęciu kabalistycznym postacie poszczególnych U. symbolizują sefiry: Abraham – Chesed; Izaak – Gewurę; Jakub – Tiferet; Mojżesz – Necach; Aaron – Hod; Józef – Jesod; Dawid – Malchut. Kabaliści stworzyli również kilka wersji list żeńskich odpowiedniczek U., z których żadna do tej pory nie stała się powszechnie obowiązującą. 2. nazwę u. nosiły też wycinanki żydowskie, służące do przystrajania kuczek w święto Sukot.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.