parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr., Uświęcenie [Bożego] Imienia; jid. Kidesz-Haszem) – koncepcja, według której Żyd winien być raczej gotów na śmierć, niż sprzeniewierzenie się nakazom judaizmu i Przymierzu ze Stwórcą; początkowo głównie synonim męczeństwa, później także związany z nakazem zaświadczania samym sobą wysokich standardów moralnych, związanych z judaizmem, przed opinią publiczną nie-Żydów; przeciwieństwo chil(l)ul ha-Szem. Podstawę tej koncepcji stanowią słowa z Księgi Kapłańskiej (22,32): „Nie będziecie bezcześcić mojego świętego imienia. Okazuję moją świętość pośród Izraelitów. Ja jestem Pan, który was uświęca”; kodyfikację – nakaz 297 w Sefer ha-Micwot Majmonidesa. W swoistej sprzeczności z K. ha-Sz. stoi koncepcja pikuach nefesz, czyli obowiązku ratowania zagrożonego życia ludzkiego, dla której – według Talmudu – wyjątek stanowią tylko groźby popełnienia morderstwa, bałwochwalstwa (idolatrii) i kazirodztwa, bądź cudzołóstwa ( Sanhedrin 74a-b; por. też nechusztan). Pewne zachowania, związane z K. ha-Sz., w okr. prześladowań Żydów mogły być interpretowane, jako rodzaj samobójstwa, które także jest jak najściślej zakazane prawem religijnym. Jednak w tym wypadku obowiązuje zasada Kidusz ha-Szem ba-rabim (hebr., Uświęcenie [Bożego] Imienia publicznie), odnosząca się do sytuacji zagrożenia popełnieniem grzechu w obecności dziesięciu dorosłych Żydów (por. minjan), w której raczej należy przyjąć męczeństwo, niż przekroczyć nakazy rytualne. Przyjmujący śmierć w imię K. ha-Sz. uznawani są za Kdoszim (hebr., Istoty Święte; Kadosz), a relacje o nich przewijają się przez karty żydowskiej literatury hagiograficznej i moralistycznej (od opowieści o Hannie i jej siedmiu synach, Dziesięciu Męczennikach, poprzez relacje o ofiarach wielkich prześladowań Żydów, np. w okresie wypraw krzyżowych i czarnej śmierci w średniowieczu, w czasie powstania Chmielnickiego, czy Holokaustu), po utwory nowożytnej literatury jidysz i hebrajskiej (np. opowiadanie Trzy dary I.L. Pereca; zob. też Asz Szalom). Równocześnie koncepcja K. ha-Sz., głęboko przeżywana przez religijnych Żydów w okresie Zagłady, stała się czytelnym kontekstem genezy idei Kid(d)usz ha-chajim. (Zob. też Aw ha-Rachamim)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.