parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
Ibn Gabirol; Gabirol (ok. 1021 Malaga – ok. 1058 Walencja) – poeta, filozof; jedna z najciekawszych postaci okresu średniowiecza, a zwłaszcza kultury sefardyjskiej. Żył i działał w Hiszpanii, głównie w Saragossie. Jego niespokojny duch i bezkompromisowo głoszone poglądy ściągały nań liczne prześladowania. Większość wiadomości o życiu S. ben J. ibn G. pochodzi z jego własnych utworów. Przede wszystkim zasłynął jako poeta zarówno religijny (por. azharot), jak i świecki (pisał także liryki miłosne i utwory biesiadne). Trwałe miejsce w kulturze żydowskiej zapewniły mu utwory religijne, które weszły do liturgicznych rytów Sefardyjczyków, Aszkenazyjczyków i karaimów. Najsławniejszym z nich jest Keter ha-malchut, będący modlitewnym zestawieniem niskości kondycji ludzkiej ze wspaniałością Stwórcy, połączonym z błaganiem o Boże miłosierdzie (zob. bakasza); w rycie sefardyjskim utwór ten jest odmawiany w święto Jom Kipur. Spuścizna poetycka S. ben J. ibn G. została zebrana dopiero w XIX w. i wydana przez Ch.N. Bialika oraz J.Ch. Rawnickiego w 1924-1932. Jako mistyk czerpiący inspiracje m.in. z arabskiego sufizmu, S. ben J. ibn G. wywarł wpływ na kabałę (według legendy, miał być twórcą żeńskiego golema). Oddziaływał też w znaczący sposób na rozwój filozofii średniowiecznej (H. Graetz nazwał go nawet „żydowskim Platonem”), przede wszystkim swym głównym, napisanym w języku arabskim dziełem, Mekor chajim (hebr., Źródło życia), poświęconym związkowi istoty i formy, które – z woli Boga – zostały połączone w kosmosie. W XII w. dzieło to inspirowało myślicieli żydowskich zainteresowanych neoplatonizmem. Zachowało się tylko w kilku tłumaczonych na język hebrajski ekscerptach z XIII w. oraz w tłumaczeniu łacińskim ( Fons vitae) z 1150. To ostatnie studiowali chrześcijanscy scholastycy, jednak żydowskie pochodzenie autora, nazywanego Awicebronem (Avencebrolem), uległo przez nich zapomnieniu, aż do ponownej jego identyfikacji w XIX w. Również główne dzieło etyczne S. ben J. ibn G., napisane w języku arabskim, funkcjonowało w filozofii żydowskiej (w przekładzie na język hebr.) pt. Tik(k)un mid(d)ot ha-nefesz (O udoskonaleniu moralnych wartości [cech charakteu]). Stanowi ono popularny „przewodnik” po etyce, zawierający nie tylko cytaty z Biblii, ale także z literatury arabskiej.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.