parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1892 Zgierz – 1958 Paryż) – rzeźbiarz, metaloplastyk, malarz, grafik, krytyk artystyczny, członek grupy „Jung Idysz”. Jego ojciec, Isucher Sz., był znanym działaczem syjonistycznym, utrzymującym kontakty z wybitnymi przedstawicielami kultury żydowskiej (Szolemem Alejchemem, Sz. Aszem, H.D. Nombergiem, D. Fryszmanem, N. Sokołowem), zarazem zafascynowanym kulturą polską. Sz. początkowo uczył się w prywatnej szkole rysunkowej Jakuba Kacenbogena w Łodzi. Później studiował rzeźbę w paryskiej École des Beaux-Arts (od 1910). W Paryżu należał do współzałożycieli artystycznego pisma „Machmadim” (l.mn., hebr., Rozkosze, Pragnienie, Piękno). W 1912 przebywał w Hiszpanii i we Włoszech. Debiutował w 1913 w Paryżu na Salonie Jesiennym. Do Łodzi powrócił w 1914. W czasie I wojny światowej podróżował po Rosji i Besarabii. Przez pewien czas mieszkał w Odessie, pozostając pod wpływami Mendele Mojcher Sforima, Ch.N. Bialika, Achad Ha-Ama. W 1918-1919 kontynuował studia w ASP w Krakowie. Sz. był artystą wszechstronnym; tworzył pejzaże (w tym miejskie – Motyw ze starego miasta, W słońcu, Pejzaż z klasztorem, O zmroku), portrety (Głowa Żyda), sceny rodzajowe (Odpoczynek, Z fajką, Koncert, Obywatel z Lutomierska), akty, kompozycje o tematyce religijnej (także chrześcijańskiej – Św. Łukasz, Ukrzyżowanie, Zdjęcie z krzyża) i symbolicznej. W pracach graficznych i rysunkach z okresu „Jung Idysz” odwoływał się do tradycji ekspresjonizmu, stosował deformację oraz zniekształcenie proporcji. We wczesnych pracach rzeźbiarskich i metaloplastycznych (Muzykanci, Ewa) widoczna jest stylizacja i dekoracyjność, w późniejszych rzeźbach artysta operował formami syntetycznymi, sięgał do rozwiązań formalnych archaicznego klasycyzmu i naturalizmu. W 1919 przyjął chrzest; później jednak powrócił do religii mojżeszowej, by ostatecznie przejść na katolicyzm w 1921. Od 1920 mieszkał Paryżu. Związany z kręgiem znanego filozofa katolickiego, J. Maritaine'a, określał się jako „żyd-katolik”. W swych pracach, głównie o tematyce zaczerpniętej ze ST, pragnął połączyć tradycję żydowską i chrześcijańską. Mieszkając już we Francji, wystawiał swe prace w Polsce w 1933 i 1938.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.