parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1876 Mszczonów – 1927 Otwock) – pisarz, publicysta, działacz polityczny i społeczny. Wychowany w hebrajskiej kulturze językowej, znał dobrze język polski, niemiecki i rosyjski. Ukończył jesziwę i jako samouk zdobył wszechstronne wykształcenie. Pierwsze prace w języku hebrajskim ogłaszał w pismach „Ha-Cofe”, „Ha-Dor” i „Ha-Zman”. Za namową I.L. Pereca, zaczął pisać w języku jidysz. W 1897 zamieszkał w Warszawie, gdzie – dla zdobycia środków do życia – pracował w szkołach jako nauczyciel jezyka hebrajskiego. Swoje utwory publikował w żydowskiej prasie warszawskiej, miedzy innymi w dziennikach: „Hajnt” i „Der Moment”. Był współzałożycielem ugrupowania fołkistów. W wyniku unieważnienia mandatu posła Sejmu Ustawodawczego, piastowanego przez N. Pryłuckiego, przejął po nim mandat z ramienia tego ugrupowania. Z tej funkcji zrezygnował jednak w 1920, motywując swą decyzję chęcią poświęcenia się pracy literackiej (reprezentantem fołkistów w Sejmie został po nim Ch. Rasner). Był też współtwórcą Związku Literatów i Dziennikarzy Żydowskich w Polsce. Jako pisarz, był znakomitym nowelistą, eseistą, felietonistą, krytykiem i publicystą. W jego utworach odnajdujemy obraz życia ludu żydowskiego, młodego pokolenia, inteligencji, ludzi biednych, zagubionych, osamotnionych. W pisarstwie N. pojawiają się także opisy z podróży do Ameryki, Palestyny, Europy Zachodniej i Związku Radzieckiego. Jego utwory były drukowane również w licznych zbiorach, np. Dos felieton-buch (jidysz, Felietony, Warszawa 1924) i Gezamłte werk (jidysz, Dzieła zebrane, Warszawa 1922), Szriftn (jidysz, Pisma, Warszawa 1908-1909, 1919, 1926). Liczne utwory N. były tłumaczone na język polski i publikowane w żydowskiej prasie polskojęzycznej. N. parał się również przekładami; tłumaczył na język jidysz dzieła W. Szekspira (np. Romeo i Julia – niedokończone), G. Hauptmanna, R. Tagore'a i innych autorów. Jedyna jego sztuka, Di miszpoche (jidysz, Rodzina), była grana w Warszawie, Wilnie, Rydze, Berlinie i w Stanach Zjednoczonych. Pisywał też o dzieciach i dla dzieci: wiersze, kuplety, pieśni. Zmarł na gruźlicę. Został pochowany w Warszawie, na cmentarzu żydowskim przy ul. Okopowej; na jego grobie stoi pomnik, wykonany przez A. Ostrzegę.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.