parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(pseud. literacki) (jid., Mendełe – Handlarz Książek), właściwie Szalom Jaakow Abramowicz, zwany „dziadkiem literatury żydowskiej” (1835 [1836] Kopyl koło Słucka – 1917 Odessa) – klasyk literatur jidysz i hebrajskiej, który przyczynił się walnie do uczynienia z obu tych języków narzędzia nowoczesnej literatury. Otrzymał tradycyjne wykształcenie religijne w kresowych jesziwach (między innymi w Słucku). Mieszkał kolejno w Berdyczowie, Żytomierzu, Odessie (od 1881, gdzie kierował talmud-torą) oraz w Genewie (1905–1907). Początkowo był związany z haskalą. Zaczął od pisania w języku hebrajskim (debiut w 1856, w piśmie „Ha-Mag(g)id”). Podnosił znaczenie kształcenia i zmian w życiu żydowskim, publikując między innymi Miszpat szalom (hebrajski, Sąd pokoju, 1860) i E(j)n miszpat (hebrajski, Krytyczne oko, 1867) oraz popularny zarys historii naturalnej Toldot ha-tewa (hebrajski, Dzieje przyrody, t. 1–3, 1862–1873). Ok. 1864 zaczął pisać w języku jidysz, który w latach 70. XIX w. stał się jego głównym środkiem wyrazu. Publikował utwory prozatorskie: Dos klejne menczełe (jidysz, Mały człowieczek, 1864); Dos winczfingerł (jidysz, Pierścionek zaręczynowy, 1865); Fiszke der krumer (jidysz, Kulawy Fiszke, 1869); Eltern un kinder (jidysz, Rodzice i dzieci, 1869); Di kliacze oder car bałej-chajim (jidysz, Klacz albo cierpienie stworzeń, 1873); Masoes Benjomin Haszliszi (jidysz, Podróże Beniamina Trzeciego, 1879; wydanie polskie 1990). Pisał także dramaty – Di tokse (jidysz, Taksa, 1869) i Der pryzyw (jidysz, Pobór, 1884). Jest również autorem alegorycznego poematu o historii narodu żydowskiego Judeł (1875). W 1875–1885 wydawał także Der nicłecher kalendar (jidysz, Użyteczny Kalendarz) – serię kalendarzy, zawierających miedzy innymi popularne opracowania dotyczące historii Żydów i nauk przyrodniczych. Po 1881 był związany z ruchem odrodzenia narodowego oraz z Chibat Syjon, a potem z syjonizmem. Zajmował się głównie dopracowywaniem swych dzieł wcześniejszych, które ukazywały się w obu językach żydowskich (te, które ukazały się tylko w jezyku jidysz, tłumaczył na język hebrajski) oraz pisał po hebrajsku. Zaczął pisać powieść autobiograficzną Szłojme reb Chajims (jidysz, Szlojme, syn pana Chaima). Wobec restrykcji przeciw wydawaniu jego książek w Rosji, wiele z nich miało swe pierwodruki w Warszawie i z tego miasta były rozprowadzane. Efektem tych prac było przygotowanie dzieł zebranych M.M.S. w języku hebrajskim (t. 1–3, 1909–1911) i w języku jidysz (t. 1–16, 1911–1913). (Por. też Szaniawski Klemens)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.