parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1880 Kutno – 1957 Londyn) – prozaik i dramaturg, klasyk nowoczesnej prozy żydowskiej, tworzący w języku jidysz. Otrzymał tradycyjne wykształcenie religijne. Mając 17 lat, z powodu swych „heretyckich” poglądów musiał opuścić dom. Po przybyciu do Warszawy (1900) i rozpoczął karierę literacką w kręgu I.L Pereca. Początkowo pisał w języku hebrajskim, później w jidysz. Już pierwsze jego utwory, powieść A sztetł (jid.; 1904 [wyd. książkowe 1905]; wyd. pol. Miasteczko, 1910) i sztuka Mitn sztrom (jid., Z prądem; tytuł pol. Z biegiem lat; tytuł oryginalny Curik gekumn, 1904), przyniosły mu rozgłos. W czasie I wojny światowej przebywał w Stanach Zjednoczonych. Potem wrócił do Polski. W 1918 z ramienia Jointu uczestniczył w akcji pomocy żydowskim ofiarom wojny i rewolucji. Następnie wyjechał do Francji, by w 1938 osiąść w Ameryce; dopiero w 1954 przeniósł się do Izraela. W 1932 został odznaczony orderem Polonia Restituta. Był honorowym przew. Żydowskiej Sekcji PEN-Clubu. A. był pisarzem płodnym (ok. 60 tomów prozy i dramatów). Ortodoksi atakowali go w związku z trylogią, dotyczącą wspólnych korzeni chrześcijaństwa i judaizmu: Der man fun Neceres (wyd. ang. – 1939; jid. – 1943; pol. Mąż z Nazaretu, 1990), Der Apostoł (jid., Apostoł, 1943) i Meri (Maria, 1949). W powieściach A. mieszał realizm z pierwiastkami romantycznymi i mistycznymi. Świat żydowskich miasteczek prezentował m.in. w utworach Motke Ganew (jid., 1917; wyd. pol. Motke Złodziej, 1925) czy Onkł Mojsze (jid., Wujek Mojżesz, 1918) – o losach Żydów w Ameryce. Tematyce hist. poświęcił m.in.: Kidesz Haszem (jid., od hebr., Uświęcenie [Bożego] Imienia, 1920), powieść o Żydach w dobie powstania Chmielnickiego; opowiadanie Di kiszefmacherin fun Kastilien (jid., 1921; wyd. pol. Czarodziejka z Kastylii, 1926); Der Nowi (jid., Prorok, 1955). Największym jego dokonaniem była trylogia Farn mabul (jid., 1929-1931; Przed potopem – Trzy miasta; Petersburg [wyd. pol. 1931], Warszawa [wyd. pol. 1931], Moskwa [wyd. pol. 1932]), prezentująca epicki obraz przemian społeczności żydowskiej w pierwszych dekadach XX w. W czasie II wojny światowej A. opublikował Hitlers geburt (jid., Narodziny Hitlera), a w 1946 – Der brenendiker dorn (jid., Płonący cierń) oraz East River. Później powstały jeszcze m.in. powieść Mojsze (jid., Mojżesz, 1951), Grossman un zin (jid., Grossman i synowie, 1954). A. był też autorem wielu dramatów, np. Got fun nekome (jid., Bóg zemsty, 1908), A sznirł perł (jid., Sznur pereł), Szabse-Cwi (jid., Sabataj Cwi), oraz adaptacji scenicznych kilku swych powieści.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.