parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1874 Olkieniki k. Wilna – 1958 Jerozolima) – krytyk literacki, historyk, syjonista. W 1885 jego rodzina przeniosła się do Odessy, gdzie uczył się w jesziwie. W 1891 został najmłodszym członkiem stowarzyszenia S(e)fate(j)nu It(t)anu (którego też był współzałożycielem, m.in. wraz z S. Czernihowskim), dążącego do odrodzenia języka hebrajskiego, jako mowy codziennej. Debiutował w 1893 na łamach pisma „Ha-Melic”. W 1897–1902 studiował językoznawstwo, historię i filozofię w Heidelbergu. W 1903 przybył do Warszawy, aby przejąć po Achad Ha-Amie redagowanie czasop. „Ha-Sziloach” (kontynuowane przez 23 lata; t. 13–21 współredagował z Ch.N. Bialikiem; t. 45–46 – z J. Fichmanem); a równocześnie – rocznika „Achi’asef” oraz encyklopedii Ocar ha-Jahadut (hebr., Skarbiec Żydostwa). Zaprzyjaźnił się też z wieloma pisarzami, m.in. z I.L. Perecem, Z. Szneurem, I. Kacenelsonem. W 1907 powrócił do Odessy, gdzie ponownie podjęto wydawanie „Ha-Sziloach”, którego edycja została przerwana w poł. 1905. Po rewolucji 1917 wykładał na odeskim uniwersytecie. Po przewrocie bolszewickim, w 1919 osiadł na stałe w Jerozolimie. W Palestynie kontynuował wydawanie „Ha-Sziloach” (1921–1926). Był współtwórcą, pierwszym sekretarzem, a następnie prezesem, założonego w 1890 Komitetu Języka Hebrajskiego (hebr. Waad ha-Laszon ha-Iwrit ), w 1953 przekształconego w Akademię Języka Hebrajskiego. Ze względu na zbyt „świecką” wizję dziejów, nie otrzymał katedry historii, lecz został powołany na katedrę literatury hebrajskiej na UH, a następnie w 1944 – na katedrę historii Drugiej Świątyni. Był redaktorem naczelnym wydawnictwa Encyclopaedia Hebraica (od 1950; red. t. 2–5 i 7–8). Od I Światowego Kongresu Syjonistycznego związany był z ruchem syjonistycznym; później zbliżył się do rewizjonistów, a następnie do partii Cherut, która wysunęła jego kandydaturę na prezydenta Izraela (1949). Twórczość K. jest niezwykle bogata i obejmuje – oprócz krytycznych studiów i monografii największych pisarzy hebrajskich (w tym Mendełe Mojcher Sforima, Ch.N. Bialika, S. Czernihowskiego) – wiele fundamentalnych prac, m.in.: Historja szel ha-sifrut ha-iwrit he-chadasza (hebr., Historia nowoczesnej literatury hebrajskiej, t. 1–6, 1930–1950); monografie dotyczące początków chrześcijaństwa, widzianych przez pryzmat źródeł żydowskich: Jeszu ha-Nocri (hebr., Jezus z Nazaretu, 1922; tłumaczona na wiele języków) i Mi-Jeszu ad Paulus (hebr., Od Jezusa do Pawła, 1939); Ha-historja szel ha-Bajit ha-Szeni (hebr., Historia Drugiej Świątyni, t. 1–5, 1949).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.