parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1886 Szkłów – 1959 Nowy Jork) – poeta oraz prozaik, piszący w językach jidysz i hebrajskim; potomek Zalmana ben Barucha Szneura z Ladów. Pochodził z rodziny ortodoksyjnej. Należał do „wielkiej trójcy” poetów hebrajskich (wraz z Ch.N. Bialikiem i S. Czernihowskim). W 1900 przybył do Odessy, a następnie – z polecenia Bialika – w 1902 podjął pracę w wydawnictwie „Tuszij(j)a” w Warszawie, gdzie wydawał czasopismo dziecięce „Olam Katan”, jak również debiutował w języku hebrajskim i jidysz. W 1904 przeniósł się do Wilna. Okres wileń. był zarazem początkiem jego sukcesów literackich, odniesionych dzięki wierszom zawartym w Im szkij(j)at ha-cham(m)a (hebr., O zachodzie słońca, t. 1-2, 1906-1907), będącym pieśniami buntu przeciw konwencjom i starym obyczajom getta. Od 1906 Sz. mieszkał w Szwajcarii i Paryżu. Duży rozgłos przyniosły mu zwłaszcza tom poezji Manginot Israel (hebr., Melodie Izraela, 1912) oraz – napisany pod wpływem procesu M.M. Bejlisa – wiersz Jeme(j) ha-bejnajim mitkar(e)wim (hebr., Średniowiecze powraca, 1913). W czasie I wojny światowej Sz. był internowany w Berlinie. W 1922 został współzałożycielem wydawnictwa Ha-Sefer, które m.in. wydało jego poemat Wilna (hebr., Wilno, 1923). W następnym roku przeniósł się do Paryża. Po zajęciu Francji przez Niemców uciekł do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkał od 1941; a w 1951 osiadł w Izraelu. W okresie międzywojennym powrócił do pisania prozy w języku jidysz, w której dochodziły do głosu jego wspomnienia z okresu dzieciństwa. Światu małych żydowskich miasteczek kresowych (sztetł) poświęcił także tom Ansze(j) Szklow (hebr., Mieszkańcy Szkłowa, 1944). Wśród późniejszych jego cyklów poetyckich duże znaczenie miał i liczne kontrowersje wzbudził Luchot g(e)nuzim (hebr., Ukryte tablice, 1948), księga poetyckich wyimaginowanych apokryfów przeciwników Biblii. Przez wiele lat spółpracował i brał udział w redagowaniu licznych czasopism, wydawanych w językach hebrajskim i jidysz w Polsce i za granicą (m.in.: „Cukunft” [jid., przyszłość], „Ha-Boker”, „Ha-Zman”, „Jidisze Cajtung” [jid., Gazeta Żydowska], „Der Moment”, „Parizer Morgnbłat” [jid., Paryska Gazeta Poranna], „Dawar” [hebr., Słowo]). Pod koniec życia Sz. poświęcił wiele uwagi pionierskiej pracy budowy Izraela.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.