parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr., księgi obyczajów) – utwory należące do literatury rabinicznej, poświęcone lokalnym wariantom obyczajów i rytów (hebr. minhagim; minhag). Już w okresie tan(n)aitów i amoraitów występowały – odnotowywane w TJ i TB – różnice między obyczajami w Jerozolimie, Judzie i Galilei; między akademiami talmudycznymi w Surze i Pumbedicie; jak również lokalnie wprowadzone przez poszczególne autorytety. Minhagim stawały się obowiązującym de facto prawem, które musiało znaleźć odzwierciedlenie w popularnych pracach halachicznych, odnotowujących różnice między rozmaitymi formami obyczajów. Pierwsza tego typu rozprawa – Sefer ha-chil(l)ukim (hebr., Księga różnic) – powstała w Palestynie w VIII w.; była poświęcona różnicom między obyczajami panującymi w Erec Israel i w Babilonii. Z tego samego okresu pochodzi dzieło Chil(l)uf minhagim (hebr., Przemiana [Zróżnicowanie] obyczajów), ukazujące analogiczne rozbieżności między środowiskami akademii w Surze i w Pumbedicie. Wraz z rozwojem diaspory żydowskiej w Europie i różnicowaniem się obyczajów, s.m. nabierały coraz większego znaczenia. Abraham ben Natan ha-Jarchi (1155-1215), na podstawie notatek z licznych podróży zestawił Sefer ha-manhig (hebr., Księga-przewodnik), w której opisał obyczaje, głównie z terenu Hiszpanii, Prowansji, Francji i Niemiec, wywodząc je ze źródeł talmud. i midraszowych ( midrasz). Szczególnie bujnie rozwijała się ta literatura wśród Żydów aszkenazyjskich w okresie istnienia bardzo licznych minhagim w XV w. Niektóre z s.m., dotyczące wybranych zagadnień (np. obrzezania), dały początek literaturze fachowej. W wiekach średnich zaczęły się także pojawiać s.m., wywodzone od głośnych autorytetów. Początek dała im szkoła związana z Meirem ben Baruchem z Rothenburga (XIII w.). Z jej dorobku czerpał w XIV w. Abraham Klausner, zw. „ojcem rytu aszkenazyjskiego” ( minhag aszkenaz). Studia nad rękopisami s.m. są bardzo trudne, gdyż zwykle opatrywano je wieloma dopiskami i komentarzami, nie zawsze łatwymi do odczytania i zrozumienia. W czasach nowożytnych ukazywały się drukowane s.m., utrzymane w popularnej formie; wśród nich także pisane w języku jidysz i przeznaczone dla kobiet. Część z nich opatrywano ilustracjami, które stały się obiegowym źródłem ikonograficznym dla przedstawiania obyczajów i obrządków żydowskich, wykorzystywanym także przez autorów literatury antyżydowskiej.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.