Malchujot

Malchujot

(hebr., Majestat; „Królewskość”) – nazwa pierwszej z trzech części błogosławieństw (pozostałe to Zichronot i Szofarot), odmawianych podczas Szmone esre(j) jako błogosławieństwo dodatkowe (por. Musaf) w święto Rosz ha-Szana. Będąc wprowadzeniem, przywołuje ona wspomnienie o dodatkowych ofiarach noworocznych (por. Rosz ha-Szana), składanych w Świątyni Jerozolimskiej, oraz dziesięciu wersów biblijnych, odnoszących się do majestatu Bożego. Miszna i Talmud wskazują tylko, że wspomnianych wersów ma być dziesięć, oraz z jakich części Biblii Hebrajskiej mają zostać zaczerpnięte. Z biegiem czasu ich wybór się ustalił i został wprowadzony do machzoru. Obejmuje on: a) trzy wersy z Pięcioksięgu (Wj 15,18; Lb 23,21; Pwt 33,5); b) trzy wersy z Pism (PS 22,29; 93,1; 24,7–10); c) trzy wersy z Ksiąg Prorockich (Iz 44,6; Ab 1,21; Za 14,9); d) jeden wers z Pięcioksięgu (Pwt 6,4). Ich odmawianie zamyka – za wyjątkiem szabatu – dęcie w szofar. Jeśli nawet niektóre fragmenty nie zawierają słowa pochodzącego od hebrajskiego rdzenia mlch (mem; lamed; kaf), oznaczającego „panowanie”, „królowanie”, są interpretowane, jako odnoszące się do Boga – Króla. Układ dziesięciu wersów, obowiązujący w M. oraz w Zichronot i Szofarot, był interpretowany w Talmudzie Babilońskim jako nawiązanie do: dziesięciu pochwał Pana, zawartych przez Dawida w Psalmie 150; Dziesięciorga Przykazań, otrzymanych, a potem ogłoszonych przez Mojżesza na Synaju, czemu towarzyszyło dęcie w szofar; dziesięciu Bożych „oświadczeń”, poprzez które został stworzony świat. Natomiast Talmud Jerozolimski określa dziesięć wersów M., jako odniesienie do dziesięciu pochwał Pana, zawartych przez Dawida w Psalmie 150; dziesięć wersów Zichronot – do dziesięciu wezwań Izajasza do skruchy; zaś dziesięć wersów Szofarot – do dziesięciu zwierząt ofiarnych, składanych w Świątyni w święto Nowego Roku. Dobór i uporządkowanie tych trzech części błogosławieństw na święto Rosz ha-Szana przypisywane jest babilońskiemu amoraicie, Rawowi, który żył w III wieku.