parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1840 Częstochowa – 1910 Wiedeń) – rabin, kaznodzieja w krak. synagodze postępowej. Był absolwentem warsz. Szkoły Rabinów. Skorzystał ze stypendium nauk. umożliwiającego podjęcie studiów, fundowanego przez stow. Lomde(j) Tora przy synagodze reformowanej (nazywanej „niemiecką”) na ul. Daniłowiczowskiej w Warszawie. Był jednym z pierwszych absolwentów warszawskiej Szkoły Głównej (Wydział Filozoficzny). Swoją pracę dyplomową O wpływie Awesty na kulturę ludów semickich (z 1866/1867), obronioną – być może – jako praca doktorska na UJ, ogłosił drukiem w Krakowie na początku lat 70. XIX w. W 1862 wydał w warszawskiej oficynie Orgelbranda podręcznik do nauki religii mojżeszowej (w j. hebr. – Toldot Israel i pol.; 2. wyd. w j. pol., Kraków 1873). Na przełomie lat 50. i 60. XIX w. działał w warszawskim kółku asymilatorskim H. Merzbacha i A. Kraushara ( asymilacja; asymilatorzy); w 1861-1862 brał udział w manifestacjach patriotycznych. Aresztowany przez władze rosyjskie został zesłany na wygnanie, skąd zbiegł. Uczestniczył w powstaniu styczniowym. Od połowy lat 60. XIX w. był kaznodzieją w krakowskim templu (od 1868 w sali be(j)t ha-midraszu prowadził bezpłatny kurs j. pol. dla miejscowych Żydów); oficjalnie mianowany w 1868 przez prezydenta Krakowa Józefa Dietla kaznodzieją polskim. Od 1870 kierował szkołą izraelicką na Kazimierzu i nauczał religii mojżeszowej w krakowskich gimnazjach. Czynny był także w Oddziale Nauk Moralnych Towarzystwa Naukowego Krakowskiego i w Stowarzyszeniu Przyjaciół Oświaty Ludowej. Opublikował kilka kazań, wygłoszonych wcześniej w templu; najbardziej znane to Kazanie żałobne za wielkopomnej pamięci Kazimierza Wielkiego w dniu powtórnego pochowania zwłok jego na Wawelu w Krakowie (Kraków 1869); napisał też Dzieje ludu izraelskiego od stworzenia świata do powrotu Izraelitów z niewoli babilońskiej, podług Beera z tekstem hebrajskim (1865). W 1875 objął posadę rabina krajowego w Sofii, następnie sprawował urząd rabinacki w Strachowicach na Morawach i w Świeciu na Pomorzu.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.