parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
krakowska synagoga postępowa, murowana, neoromańska, z elementami neorenesansowymi, wzniesiona z inicjatywy członków żydowskiego Stowarzyszenia Religijno-Cywilizacyjnego. W 1858 rozpoczęto zbiórkę pieniędzy na jej wzniesienie. Budowę zainaugurowano w 1860 (prawdopodobnie według projektu Ignacego Hercoka) u zbiegu ulic Miodowej i Podbrzezie, a zakończono w 1862(?). Była ona zbudowana na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu; znajdowała się w niej sala dla mężczyzn, poprzedzona przedsionkiem ( pulisz), z którego prowadziło wejście na galerię dla kobiet. Po zmianach wprowadzonych w budowli w 1868 i na początku lat 80., w 1893-1894 podjęto dzieło gruntownej jej przebudowy, według projektu Beniamina Torbego (we współpracy z kamieniarzem, Fabianem Hochstimmem), z funduszy Stowarzyszenia Izraelitów Postępowych (powołano komitet budowy, w skład którego wchodzili: Józef Dettinger, Leon Horowitz, Jan Albert Propper, Herman Aszkenazy, Józef Goldwasser, Jakub Maschler, Izydor Jurowicz, Maurycy Langrock, Adolf Weschler). W rezultacie, synagoga m.in. uległa przedłużeniu i została zakończona pięcioboczną apsydą; na narożnikach powstały zewnętrzne schody, a wnętrze zyskało bogaty wystrój – głównie w stylu mauretańskim; potem dodano jeszcze w fasadzie dwa wejścia. W 1924, z inicjatywy R. Landaua, raz jeszcze T. w K. przebudowano (według projektu Ferdynanda Lieblinga i Jozuego Oberlendera), dodając skrajne nawy od północy i południa. Główna sala podzielona jest na trzy nawy rzędami żeliwnych słupów podtrzymujących drewnianą galerię dla kobiet. Do dziś zachowały się malowidła, pochodzące z 1894, które pokrywają stropy, oraz unikatowe witraże w oknach (niektóre rekonstruowane), fundowane przez zamożne rodziny krakowskich Żydów. Zachowały się też: aron (ha-)kodesz z 1897 (fundowany przez L. Horowitza i jego żonę); złocone z brązu drzwi z 1897, zamykające wnękę na rodały; rzeźbiona drewniana szafa z 2. poł. XIX w. oraz wieloramienne wiszące świeczniki. Postępowi rabini (Goldszchmidt, Sz. Dankowicz, I.M. Duschak, Samuel Landau, O. Thon) wygłaszali w T. w K. kazania początkowo w języku niemieckim, a potem po polsku. W 2. poł. XIX w. był on celem licznych ataków ze strony ortodoksji żydowskiej. (Zob. też: judaizm reformowany; judaizm ortodoksyjny)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.