parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1722 Livani – 1803 Altona) – rabin, uczony. Studiował w jesziwie w Mińsku, którą kierował jego kuzyn, Arie Lejb ben Aszer. W 1742 został rosz jesziwą tej uczelni. W 1745-1763 piastował stanowisko rabina kolejno w: Rakowie, Wiłkomierzu, Mińsku; a następnie w Pińsku, gdzie również kierował jesziwą. Kiedy w 1771 przebywał czasowo w Berlinie, załatwiając sprawę wydania swego dzieła, nie przyjął oferowanego mu tam stanowiska rabina. Potem był rabinem w Poznaniu (1774-1776), a następnie – przez 23 lata – równocześnie w trzech gminach – Altona, Hamburg i Wandsbeck (od 1776). Z tego ostatniego stanowiska zrezygnował w 1799 (król duński, w skierowanym doń liście, wyraził ubolewanie z tego powodu). K. był zdecydowanym przeciwnikiem haskali i krytykiem przekładu Pięcioksięgu na język niemiecki, dokonanego przez M. Mendels(s)ohna; dzieło to zamierzał obłożyć klątwą, jeszcze przed wydaniem go drukiem. Sam był atakowany przez zwolennika reformy judaizmu (por. judaizm reformowany), berliń. rabina Saula Berlina (1740-1794), co spowodowało wyklęcie polemisty przez be(j)t din z Altony. Uważał, że wydając decyzje w kwestiach halachy, nie wystarczy odwoływać się do rozważań kazuistycznych i kodeksów (por. literatura rabiniczna), lecz również należy docierać do źródeł, w tym do wczesnych autorytetów rabinicznych. Głównym dziełem K. były Torat Jekutiel (1772) – glosy do Szulchan Aruch (część Jore Dea), które – we wspólnej pracy, wydanej w 1789 – zaatakowali Saul Berlin i Jona ben Abraham Hillel z Wrocławia. Ponadto opublikował m.in.: tom responsów We-szaw ha-kohen (1792); nowele talmudyczne do traktatu Kodaszim pt. Szeelat ha-kohanim Tora (1792); wprowadzenie do hag(g)ad i etyki Marpe laszon (1790); wybór kazań Daat K(e)doszim (1797).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.