parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
zwany MAHARSZAL-em (MahaRSzaL; akronim od More(j)nu ha-Raw Rabi Szlomo Luria), RSZAL-em (RSzaL; akronim od Rabi Szlomo Luria), a niekiedy Rabim Salomonem z Litwy (hebrajski, Rabi Szlomo me-Lita) (1510 Brześć Litewski – 1573 Lublin) – rabin, cieszący się wielkim autorytetem znawca prawa żydowskiego, talmudysta. Jego przodkowie przybyli do Rzeczpospolitej z Alzacji i osiedli na Litwie. Pierwsze nauki L. pobierał u swego dziadka, rabina Izaaka Klaubera w Poznaniu. Później studiował pod kierunkiem swego teścia, Kalmana Haberkastena, rabina w Ostrogu. Początkowo sprawował urząd rabina w Brześciu, gdzie założył jesziwę. Prawdopodobnie przebywał też w Wilnie. Około 1550 został powołany na rabina i przełożonego jesziwy w Ostrogu, potem otrzymał urząd naczelnego rabina Wołynia. W 1555 został rabinem w Lublinie, a w 1567 powierzono mu kierownictwo tamtejszej jesziwy (król Zygmunt II August nadał mu tytuł rektora). L. był przeciwnikiem pilpulu oraz kodyfikacji Talmudu, dokonanej przez J. ben E. Karo i M. Isserlesa. Autorytetowi uczonych przeciwstawiał sam Talmud, którego tekst poddał wnikliwym studiom filologicznym. Wyniki swych badań zebrał w niedokończonym dziele Jam szel Szlomo (hebr., Morze Salomona), z którego drukiem ukazały się komentarze do traktatów talmudycznych: Chul(l)in, Jewamot, Be(j)ca, Kid(d)uszin, Git(t)in oraz Ketubot. Innym wielkim dziełem L. jest Chochmat Szlomo (hebr., Mądrość [Wiedza] Salomona), będące glosami do Talmudu, komentarzy Rasziego i uzupełnień (tosafot); było ono później drukowane w wielu wydaniach Talmudu. Zawierało także korekty tekstu Talmudu, uwzględniane w licznych jego późniejszych wydaniach (Kraków 1616-1620). L. był również autorem Amude(j) Szlomo (hebr., Filary Salomona) – komentarza do Sefer ha-Micwot (dzieła tosafisty francuskiego, Mosze ben Jaakowa z Coucy); wielu responsów (przynoszących cenne informacje o życiu Żydów w Rzeczpospolitej w XVI wieku) i poezji liturgicznej (pij(j)utim). Na jego cześć główną synagogę w Lublinie, wzniesioną w 1567, dwukrotnie niszczoną i odbudowywaną (1568 i 1856), nazwano Maharszalszuł (jid., Synagoga Maharszala).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.