parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(nosach) (hebr., od aramejskiego nuscha = kopia, stąd – kopia tekstu, tekst, wersja, wzór, styl) – termin używany w kilku znaczeniach, miedzy innymi w odniesieniu do: różnych wariantów tekstu (RASZI i tosafiści, na określenie różnych lekcji tekstu, wprowadzili hebr. termin girsa = wersja, wariant); tradycyjnych sposobów śpiewania modlitw (hebrajski, nusach ha-t(e)fil(l)a). Wymienione powyżej sensy pojęcia n. zbiegają się w najważniejszym i najpowszechniej używanym jego znaczeniu, rozumianym często jako synonim słowa minhag, a odnoszącym się do różnych rytów liturgicznych i modlitewnych, stosowanych przez większe społeczności żydowskie. Geneza ich kształtowania sięga tradycji, zrodzonych w starożytnej Babilonii i w Palestynie. Proces różnicowania dotyczył zwłaszcza przyswajania sobie przez różne społeczności poezji religijnej, kinot (kina), pij(j)utim (pij(j)ut) i s(e)lichot, który z biegiem czasu doprowadził do wykształcenia się rytów, a wśród nich: a) n. s(e)fard (styl sefardyjski), rozwinięty z tradycji babilońskiej w Hiszpanii, Portugalii, południowej Francji, części Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu; później przyjęty także przez część społeczności żydowskiej w Anglii, Holandii, Stanach Zjednoczonych, Izraelu i innych krajach; b) n. edot ha-mizrach (styl tzw. wschodniego doświadczenia [wschodniej przeszłości], wspólnot religijnych ze Wschodu), blisko związany z poprzednim, który rozwinął się w Afryce Północnej, Syrii, Iraku i Turcji; zachowany także we współczesnym Izraelu; c) minhag te(j)man (obyczaj kraju południowego [Jemenu]), powstały w Jemenie pod wpływem n. s(e)fard oraz modlitewników Saadi Gaona i Majmonidesa; d) n. romania (styl rzymski, zwany też bizantyńskim), rozwijający się na terenie dzisiejszej Turcji i Grecji do XVI wieku, kiedy to uległ wpływom sefardyjskim; e) minhag italjani (ryt włoski), zachowany w gminach włoskich, prawdopodobnie najstarszy z rytów europejskich; f) n. aszkenaz (styl aszkenazyjski), ukształtowany w średniowieczu w Nadrenii, potem przeniesiony do Europy Wschodniej i Środkowej; jego odmianą jest minhag polin (ryt polski), od którego pochodzi minhag HAGRA (ryt HAGR-y, związany z postacią Elijahu ben Szlomo Załmana – Gaona z Wilna), który współcześnie jest najbardziej rozpowszechniony na świecie; g) n. ARI (ryt ARI-ego), przyjęty przez chasydów i związany z postacią I. Lurii, bazujący na rycie aszkenazyjskim, z domieszkami sefardyjskiego; h) n. achid (styl jednolity, tj. zunifikowany), tworzony w Izraelu po 1948, używany w izraelskiej armii.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.