parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(jid.; hebr., leszon ha-kodesz = język święty) – określenie języka hebrajskiego, funkcjonujące zarówno w literaturze rabinicznej, jak i potocznie, dla odróżnienia go od mowy codziennej Żydów, zwanej w języku jidysz „językiem matczynym” (mame-łoszn). Jego znaczenie wynikało przede wszystkim z faktu, iż to właśnie w nim Tora została przekazana narodowi wybranemu. Według Miszny, ł. ha-k. jest językiem aniołów, a praktykujący mówienie nim będą mieli udział w Przyszłym Świecie (Olam ha-Ba). Midrasz Sifre(j) ekew (46) nakazuje ojcom rozmawiać z dziećmi w ł. ha-k., kiedy tylko zaczną one mówić, zaś zaniechanie tego obowiązku, porównuje do pogrzebania ich. Choć język hebrajski już w VI wieku p.n.e. przestał być używany jako język państwowy, a w III wieku p.n.e. ostatecznie przestał być mową codzienną, jednak każdy Żyd poznawał go w szkole religijnej (cheder, jesziwa), jako że służył on głównie do celów religijno-liturgicznych oraz do studiów nad Torą. Ł. ha-k. pozostawał nieznany dla większości kobiet, a część męskiej populacji posługiwała się nim wyłącznie biernie. Wielu mężczyzn z czasem popadało we wtórny, tzw. hebrajski analfabetyzm. W języku tym powstawała bogata literatura religijna; pewne jej aspekty dotyczyły życia codziennego Żydów, np. responsy. W języku hebrajskim publikowano również kazania synagogalne, nawet jeśli w praktyce wygłaszano je w języku używanym na co dzień przez miejscowych Żydów. Podobnie rzecz się miała z protokołami gmin, dekretami sądowymi i postanowieniami cechów. Ludzie wykształceni pisali listy zazwyczaj także w języku hebrajskim. Szczególnie głęboko religijni Żydzi używali tego języka także w szabat i święta, sądząc, że mowa potoczna może profanować te dni. Ł. ha-k. ma także wymiar mistyczny, wynikający z przekonania – silnego zwłaszcza wśród kabalistów – że każde słowo Tory i każda litera alfabetu hebrajskiego mają ogromne znaczenie oraz zawierają wielkie tajemnice. Według midraszu, litery istniały już przed stworzeniem świata, jak również miały w tym akcie istotne znaczenie. Toteż język hebrajski odgrywał wielką rolę w kabalistycznych spekulacjach (por. gematria; notarikon). Ze wszystkich wymienionych wyżej względów, niektóre środowiska ortodoksyjne ostro występowały przeciw używaniu ł. ha-k. do codziennej komunikacji.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.