parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
pseud. Grudberg (1906 Warszawa – 1970 Tel Awiw) – aktor, pisarz, teatrolog; brat Jonasa T., Zygmunta T. i Marka T. W 1925-1957 występował na deskach przodujących scen żyd. w Polsce, m.in. Trupy Wileńskiej, Żydowskiego Teatru Artystycznego w Warszawie, a po wojnie – Państwowego Teatru Żydowskiego. Grał też w filmach, m.in. w Der purimszpiler (jid., Błazen purymowy) z 1937; był kierownikiem artystycznym filmu Tkijes kaf (jid., Ślubowanie) z 1937. W 1946-1950 wydawał w języku jidysz tygodnik „Niderszlezje” (jid., Dolny Śląsk), a po emigracji do Izraela w 1957 – „Fołksbłat” (jid., Gazeta Ludowa, 1958-1968). W 1959 został dyrektorem teatru Sz. Asza w Bat Jam. T. jest autorem licznych prac o teatrze żydowskim w Polsce, wydawanych głównie w języku jidysz: Jidiszer teater in Pojłn (jid., Żydowski Teatr w Polsce, 1951); biografii E.R. Kamińskiej – Mame Ester Rachel (jid., Matka Estera Rachela, 1953); Warszewer purim-szpiler (jid., Warszawscy artyści purimiowi, 1957); oraz monografii o I.L. Perecu, Aszu, A. Goldfadenie, i J. Gordinie i pamiętników Ojf majn weg (jid., Na mojej drodze, 1964), Gewen a jidisz teater (jid., Był sobie pewien teatr żydowski, 1968).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.