parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1898 Warszawa – 1988 Tel Awiw) – wybitny aktor i reżyser; brat Icchaka T., Marka T. i Zygmunta T.; mąż D. Blumenfeld. Był gwiazdą scen i filmów żydowskich w Polsce i jednym z najwybitniejszych ich reżyserów (reżyserował m.in.: In di pojlisze welder; jid., W lasach polskich – film zrealizowany według powieści J. Opatoszu). Swą karierę artystyczną rozpoczął w Trupie Wileńskiej, potem m.in. kierował teatrami żydowskimi w Wilnie, Warszawie i Krakowie. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w getcie warszawskim, gdzie kierował Centralną Komisją Imprezową. Otrzymał nagrodę za pracę o teatrze w getcie, przeznaczoną dla Archiwum Ringelbluma. Razem z żoną występował w Feminie oraz w Nowym Teatrze Kameralnym. Potem ukrywał się po „aryjskiej stronie”. W 1946, wraz z żoną, wyjechał z Polski, a w następnym roku osiadł w Nowym Jorku, gdzie – od 1958 – był archiwistą działu teatralnego JIWO. W 1966 przeniósł się do Izraela. Opublikował w języku jidysz kilka książek pamiętnikarsko-dokumentacyjnych o dziejach teatru żydowskiego w Polsce w okresie Holokaustu, m.in. Azoj es Iz gewen (jid., Tak to było, Buenos Aires 1948); Farłoszene sztern (jid., Zgasłe gwiazdy, t. 1-2, 1953) oraz Noch der bafrajung – zichrojnes (jid., Po wyzwoleniu – pamiętniki, Buenos Aires 1959).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.