parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
największe po wojnie skupisko ludności żydowskiej w Polsce. Projekt utworzenia na byłych terenach niemieckich osadnictwa żydowskiego był inicjatywą Żydów, którzy w czasie wojny znaleźli się w niemieckich obozach pracy na tym terenie. Ich idea pozostania i utworzenia na Dolnym Śląsku osiedla żydowskiego uzyskała poparcie rządu polskiego i centralnych instytucji żydowskich. Powstanie w czerwcu 1945 Wojewódzkiego Komitetu Żydów na Dolnym Śląsku rozpoczyna okres zorganizowanej działalności wielu instytucji żydowskich, partii politycznych, kongregacji itp. na tym terenie. Do stycznia 1946, tj. do czasu rozpoczęcia repatriacji ( repatriacja Żydów polskich ze Związku Radzieckiego), na Dolnym Śląsku mieszkało około 18 tysięcy Żydów. Do kwietnia 1946 ich liczba wzrosła do około 90 tysięcy. Skupisko to liczyło ponad 40 miast i miasteczek, w których polscy Żydzi prowadzili działalność zawodową, kulturalną, partyjną. Istniały projekty stworzenia na Dolnym Śląsku autonomii żydowskiej, nie było jednak szans na zrealizowanie tego typu idei z przyczyn politycznych i społecznych. Latem 1946 nastąpiło załamanie osadnictwa żydowskiego na tym terenie. Wiązało się to z nasileniem emigracji Żydów z Polski po pogromie kieleckim. Zjawisko to dotyczyło Żydów w całej Polsce. W wyniku porozumienia między przedstawicielami rządu polskiego i polskich Żydów, półoficjalną emigrację Żydów z Polski skierowano przez tereny Dolnego Śląska. Wyciszenie nastrojów emigracyjnych jesienią 1946 i zahamowanie emigracji zimą 1947 rozpoczęło okres stabilizacji skupiska żydowskiego na tych ziemiach. Nieskrępowany rozwój osiedla żydowskiego trwał prawie przez dwa lata. Powstały nowe ośrodki kultury, szkoły, placówki zdrowia, biblioteki; swoją działalność prowadził teatr żydowski. Dolny Śląsk w tym czasie miał szczególne znaczenie dla polskich Żydów. Niektórzy decydowali się na przyjazd z Polski centralnej i zamieszkanie właśnie na tym terenie. Odgrywał on też ważną rolę w działalności żydowskich partii politycznych; był argumentem w zasadniczym ich sporze, dotyczącym kwestii wyjazdu Żydów z Polski. Doświadczenie Dolnego Śląska dawało podstawę sądzić, że można stworzyć na nowo skupisko żydowskie w Polsce. Następnym etapem w dziejach Żydów polskich było powstanie państwa Izrael i decyzja o emigracji z Polski kolejnych grup ludności żydowskiej. Duże znaczenie miały także zmiany polityczne, jakie się w tym czasie w kraju dokonywały. Stopniowo ograniczono Żydom możliwości swobodnego rozwoju. Na przełome 1949 i 1950 zlikwidowano bądź upaństwowiono wiele instytucji i placówek żydowskich. W latach 50. niewielka tylko część ludności żydowskiej na Dolnym Śląsku wiązała się z jedyną organizacją żydowską, jaką było TSKŻ. Emigracja Żydów w 1956 i 1968 w dużym stopniu dotyczyła mieszkańców Dolnego Śląska (por. Marzec '68). Odrodzenie życia żydowskiego na tym terenie nastąpiło dopiero w latach 90. XX w. Istniejąca we Wrocławiu Gmina Żydowska przejęła synagogę, utworzono ośrodek spotkań młodzieży, swoją działalność wznowiły różne instytucje żydowskie. (Zob. też: bricha; „Nowe Życie”)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.