parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(l.mn. da(j)janim, hebr., sędzia; jid. dajen) – sędzia sanhedrynu, a następnie religijnego sądu rabinackiego. W okresie staropolskim d. stanowili także część składu świec. sądów żydowskich. Funkcja ta wywodzi się ze staroż. instytucji sądowych. Talmud nakazuje utworzenie sądu, złożonego z 23 sędziów – we wszystkich gminach, liczących od 120 pełnoletnich Żydów; oraz z trzech sędziów – w mniejszych. W starożytności w diasporze sądy miały ograniczony zakres jurysdykcji, ponieważ władza sądzenia wiązała się z ordynacją sędziów (por. smicha), a tej mogli udzielić tylko sędziowie w Erec Israel (dotyczy to również wszystkich d. zasiadających współcześnie w sądach rabinackich). Działają oni na mocy reprezentacji (posłannictwa) tych, którzy wcześniej sprawowali władzę sądzenia. D. musi być znawcą Prawa. Zakazane jest mianowanie d. człowieka, który nie posiada odpowiedniej wiedzy, a co za tym idzie – musiałby polegać na zdaniu bardziej od siebie wykształconych. Tylko w gminach, w których nie można znaleźć odpowiedniego kandydata do piastowania tej funkcji, dopuszcza się powołanie osoby, legitymującej się wysokim urodzeniem (por. jichus) lub przedstawiciela miejscowej elity. Funkcji d. nie może sprawować kobieta ( Biblia czyni wyjątek w tym względzie dla prorokini Debory; Sdz 4,4-5), ani prozelita. Zazwyczaj sądowi przewodniczył naczelny rabin miasta (jeśli w rabinacie dużego miasta nie było takiego stanowiska, najczęściej przewodnictwo sądu okresowo sprawowali kolejni przedstawiciele rabinatu; tak było np. w Warszawie, począwszy od l. 80. XIX w.). W gminach, które nawet zatrudniały kilku rabinów, na d. wybierano cieszących się sławą wybitnych znawców Prawa. Wagę opinii d. podkreśla fakt, że Talmud cytuje zdania sędziów, nie przekazując ich imion, lecz wiążąc ich określenie z miejscem, w których sprawowali swój urząd. Sądzenie według przepisów Tory pociągało za sobą ogromną odpowiedzialność, w związku z tym nie wolno było samodzielnie wydawać wyroków (zapadały one w co najmniej trzyosobowym składzie), bowiem tylko Bóg jest jedynym sędzią; przyjmować łapówek; rozpatrywać spraw osób powiązanych w jakiś sposób z sędzią. Niesprawiedliwi d. byli – według potocznego mniemania – karani ślepotą, zaś ich mianowanie porównywano do sadzenia drzew, otoczonych bałwochwalczą czcią.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.