parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebrajski, Przewodnik błądzących; oryginalny tytuł w języku arabskim Dalalat al-hairin) – tytuł głównego dzieła filozoficznego Majmonidesa, które było tłumaczeniem z języka arabskiego na język hebrajski; jedno z najważniejszych dzieł europejskiego arystotelizmu i najważniejsze dzieło żydowskiej filozofii średniowiecznej. Majmonides napisał je podczas pobytu w Kairze i ukończył w 1190. Było ono wielokrotnie wydawane i tłumaczone (po raz pierwszy przełożył je Samuel ibn Tibbon w 1204). Podobnie liczne są komentarze do tego dzieła. Zamiarem Majmonidesa było stworzenie „przewodnika”, adresowanego nie do prostych ludzi ani nawet uczonych w Piśmie, ale do tych, którzy „błądzą”, zagubieni między studiowaniem Tory i filozofii, głównie arystotelizmu, a więc zinterpretowanie Tory w świetle filozofii. Doprowadziło to do odrzucenia literalnego rozumienia antropomorficznych odniesień w stosunku do Boga i traktowania przypisywanych Mu cech ludzkich jako metafor aktywności Stwórcy. Choć Majmonides uznawał filozofię Stragiryty za prawdę, to jednak odrzucił arystotelesowską koncepcję wieczności kosmosu, nie dającą się pogodzić z doktryną creatio ex nihilo. Proroctwo było dlań stanem intelektualnej i moralnej doskonałości, w którym – poprzez medytację – człowiek dostępował iluminacji ze strony „Aktywnego Intelektu”, pochodzącego od Boga. Wiedza o Bogu i Jego relacjach ze stworzeniami była powiązana ze zrozumieniem kosmosu. Wolna wola człowieka nie jest ograniczona Bożą wszechmocą i wszechwiedzą, z czego wynika odpowiedzialność istoty ludzkiej za swe czyny. Także Boże przykazania (por.: micwa; Sefer ha-Micwot) nie przybierają dowolnej postaci, lecz są ukierunkowane na rozwój moralnych i intelektualnych sił człowieka, chociaż niektóre z nich przekraczają możliwości ludzkiego rozumienia. Racjonalizm i widzenie spraw wiary w świetle filozofii wzbudziły silną opozycję ortodoksyjnych sił wobec M.n., dzieląc żydowskich myślicieli na dwa wrogie obozy, na czas przeszło stu lat. Ostatecznie, dzieło to zostało zaaprobowane przez większość Żydów, choć nadal odrzucają je niektóre kręgi ortodoksji; dla innych stało się symbolem prawdziwej wiary. (Por. też: Abulafia Abraham ben Samuel; Crescas Chasdaj ben Abraham; Ec ha-Chajim; Jaffe Mordechaj ben Abraham; Josef ben Izaak haLewi; More newuche(j) ha-zman; Opatrzność)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.