parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
zw. Templem; od ok. 1900 – Gminna Synagoga Postępowa we Lwowie – synagoga reformowanego odłamu lwowskiej gminy żydowskiej, znajdująca się na Placu Rybim. Członkowie tego odłamu podjęli decyzję o budowie świątyni 4 X 1840, zrealizowali swój zamiar w 1845, poświęcenia dokonano 18 IX 1846. Autor projektu nie jest znany. Według M. Bałabana, ta budowla o rzadko spotykanej, kolistej sali głównej i dwóch kondygnacjach galerii dla kobiet, przekryta lekko spłaszczoną kopułą, była wzorowana na wiedeńskiej synagodze przy Seitenstettengasse. W 1894-1897 została gruntownie rozbudowana i odnowiona we wnętrzu; wówczas też zainstalowano organy; modernizowana była w 1907-1912, a następnie po pożarze w 1918. W D.I.B. początkowo kazania wygłaszano po niemiecku. Pierwszym kaznodzieją, a także opiekunem założonej przy synagodze szkoły dla chłopców i dziewcząt (Deutsch-Israelitische Hauptschule) został w 1845 rabin A. Kohn; wprowadził on różne reformy w synagodze, m.in. konfirmację dziewcząt. Zmarł otruty przez ortodoksów lwowskich. W 1857-1860 rabinem w D.I.B. był Szymon Schwabacher, pełniący tę funkcję uprzednio w Hamburgu, Schwerinie, Lansbergu (obecnie Gorzów Wielkopolski), znakomity kaznodzieja, zwany „żydowskim Schillerem”. Jego następcy to: w 1862-1889 – B. Loewenstein, związany z nurtem polonizacyjnym, radny miasta Lwowa, teść malarza A. Sochaczewskiego; w 1891-1911 – Jecheskiel Caro, potomek autora Szulchan Aruch, autor wielu dzieł talmud. i hist., współorganizator (wraz z S. Buberem) Żydowskiej Biblioteki Gminnej (Caro uzyskał stanowisko kaznodziei templu lwowskiego, zwyciężając konkurentów: Sz. Dankowicza i Hermana Klügera). We wspomnianej szkole od 1899 uczyli m.in.: M. Schorr, Bernard Hausner, M. Bałaban. W 1903-1935 kaznodzieją, a w 1909-1920 rabinem Synagogi Postępowej był Samuel Wolf Gutman (1864-1935), który w 1903 zainicjował wygłaszanie kazań w języku polskim. Od samego początku w Synagodze istniał znakomity chór, także z udziałem kobiet. Odbywały się tam m.in. nabożeństwa z okazji polskich świąt narodowych (również pod zaborem) i świąt państwowych. 11 XI 1936, podczas uroczystego nabożeństwa, odsłonięto tablicę „Ku wiecznej pamięci odrodzenia Najjaśniejszej Rzeczypospolitej oraz czynów Wielkiego Wodza Narodu Józefa Piłsudskiego”. Synagoga została zburzona przez Niemców w lipcu 1941. (Zob. też: judaizm reformowany; Stowarzyszenie Izraelitów Postępowych; synagogi postępowe; Wasser Ozjasz).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.