parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr. Malach ha-Mawet; jid. Malechamowes) – anioł przynoszący człowiekowi śmierć. Biblijne wzmianki czynią zeń raczej alegoryczną personifikację destrukcyjnego (zabójczego) wymiaru działania Boga. A.Ś. staje się bytem bardziej samodzielnym dopiero w literaturze późniejszej. W różnego rodzaju opowieściach bywa wiązany ze sferą demoniczną bądź z samym Szatanem, albo też ze skłonnością do złego; w tym wypadku fakt zgonu jest rozumiany jako następstwo grzechu (por. jecer ha-tow, jecer ha-ra). W Talmudzie A.Ś. identyfikowany jest z Samaelem. Wątek ten pojawia się też często w literaturze kabalistycznej, w której Samael jest księciem ciemnych mocy „drugiej strony” ( sitra achra). Wraz z nadejściem Przyszłego Świata ( Olam ha-Ba) ma on zostać zgładzony przez Stwórcę. Panowało też przekonanie, że A.Ś. nie może uczynić nic złego przede wszystkim człowiekowi studiującemu Torę, ale też spełniającemu pobożne praktyki czy akty miłosierdzia. Zaczęły się pojawiać wątki narracyjne o ludziach, którzy przełamali straszliwą siłę A.Ś. (np. o Mojżeszu chłoszczącym Samaela). Według hag(g)ady, z Boskiego wyroku, A.Ś. nie ma władzy nad Izraelem. W swej demonicznej postaci A.Ś. występuje także w opowieściach, jako lekarz bądź zabójca młodej pary w noc poślubną. Paralelne wątki można odnaleźć także w innych kulturach, zarówno przedchrześcijańskich, jak i chrześcijańskich. Najważniejszym wyobrażeniem hagady dla ludowej kultury żydowskiej (zwłaszcza Żydów aszk., w tym także pol. Żydów) jest obraz A.Ś., stojącego u wezgłowia chorego z obnażonym mieczem, na którego ostrzu drży kropla żółci bądź trucizny. Umierający, dostrzegając A.Ś., wpada w przerażenie, pokrywa się zimnym potem i otwiera usta. W tej właśnie chwili A.Ś. upuszcza kroplę między wargi konającego (w czasie porodu zabija ona najpierw dziecko, a potem matkę); z tego powodu cera nieboszczyka miała stawać się żółta. W domu zmarłego wylewano wodę ze wszystkich naczyń, by przypadkiem nie pozostała w nich resztka trucizny z miecza A.Ś. Nie nadawano też nowo narodzonemu dziecku imion żyjących krewnych ( imiona żydowskie), aby A.Ś. nie pomylił się i przedwcześnie, go nie uśmiercił. Podobnym zabiegiem zmierzającym do zmylenia A.Ś. było nadawanie osobie ciężko chorej nowego, dodatkowego imienia. Według tych wyobrażeń, A.Ś. mógł mieć udział tylko w zejściach następujących z przyczyn naturalnych. (Zob. też: Aniołowie Miłosierdzia; Aniołowie Oblicza; Gabriel; Rafael; Razi'el; Sandalfon; Uriel; wąż)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.