parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
pseud. Antek (1915 Wilno – 1981 Kibuc Lochame(j) ha-Getaot w Izraelu) – działacz syjonistyczny, jeden z przywódców podziemia w getcie warszawskim; mąż C. Lubetkin. Przed II wojną światową był członkiem i działaczem organizacji He-Chaluc; od 1938 – sekretarz generalny Dror-he-Chaluc, w związku z czym przeniósł się do Warszawy. Po wybuchu wojny należał do grona organizatorów podziemnej działalności He-Chaluc i Dror pod okupacją sowiecką. W połowie kwietnia 1940 przeszedł do części kraju zajętej przez Niemców. Był jednym z czołowych przywódców podziemia w getcie warszawskim i poza jego granicami. Publicysta i redaktor prasy konspiracyjnej. Współorganizator tajnego gimnazjum i liceum Dror w Warszawie oraz wielu imprez kulturalnych i oświatowych. Współzałożyciel ŻOB, członek jej Komendy Głównej, później zastępca jej komendanta. Reprezentował Dror w Żydowskiej Komisji Koordynacyjnej (ŻKK). Uczestniczył i został ranny przy przeprowadzaniu zamachu na kawiarnię „Cyganeria” w Krakowie (22 XII 1942). Jako dowódca jednej z grup bojowych brał udział w samoobronie styczniowej w warszawskim getcie. W okresie przygotowań poprzedzających wybuch powstania był dowódcą jednego z trzech obszarów ŻOB w getcie. Po aresztowaniu A. Wilnera został łącznikiem ŻOB po „stronie aryjskiej” w kontaktach z AK i PPR. W czasie powstania był jej komendantem poza murami getta (współorganizator pomocy dla walczących, w tym zespołu ratującego ocalałych bojowców, wyprowadzającego ich kanałami poza teren getta), a po śmierci M. Anielewicza – został komendantem całej organizacji. Redagował raporty żydowskiego podziemia, wysyłane za granicę. Był współorganizatorem i członkiem Żydowskiego Komitetu Narodowego. W czasie powstania warszawskiego był dowódcą oddziału żydowskiego, walczącego u boku AL. Po wojnie, wraz żoną, wszedł do prezydium CKŻP. Uczestniczył w organizowaniu brichy(m.in. wraz A. Bermanem wystąpił do władz o umożliwienie masowej emigracji Żydów z Polski). Wyjechał do Palestyny w 1946. Razem z żoną, w 1949, zakładał Kibuc Lochamej ha-Getaot (hebr., Kibuc Bojowników Gett); był członkiem zarządu jego muzeum pn. Dom Bojowników Getta i redaktorem wydawanych przezeń publikacji. Jako świadek, uczestniczył w procesie Adolfa Eichmanna w Jerozolimie (1961). Był autorem wielu opracowań i wspomnień publikowanych w formie artykułów i pozycji książkowych, w tym m.in.: Kapitłen fun izawon (jid., Rozdziały ze spuścizny, 1982) oraz Szewa ha-szanim ha-hen. 1939–1946 (hebr., Siedem owych lat. 1939–1946, 1992; wyd. pol. Nadmiar pamięci. (Siedem owych lat.) Wspomnienia 1939–1946, 2000).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.