parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(właśc. Izrael) pseud. Jurek (1917 Warszawa – 1943 tamże) – działacz Ha-Szomer ha-Cair. Pochodził z zamożnej rodziny; jego ojciec miał w Warszawie fabrykę wyrobów skórzanych. W. ukończył prywatne gimnazjum. Od 1936 był instuktorem w warszawskim gnieździe organizacji Ha-Szomer ha-Cair. Zamierzał wyjechać do Palestyny; wiosną 1939 przygotowywał się do tego wyjazdu w hachszarze w Słonimiu. We wrześniu 1939 opuścił stolicę, udając się na wschód. Podczas okupacji sowieckiej wschodnich ziem Rzeczpospolitej przebywał w Wilnie. W czerwcu 1942, po wkroczeniu Niemców na Litwę, powrócił do Warszawy, przynosząc wieści o masakrach Żydów na ziemiach wschodnich; później zostały one opublikowane w tajnej prasie. W. wcześnie podjął działalność konspiracyjną. Ze względu na „nieżydowski” wygląd, wykorzystywany był jako łącznik pomiędzy gettami (por. getta w okresie Holokaustu); przebywał w Łodzi, Warszawie, Lwowie i Wilnie (tam ukrywał się przez pewien czas w klasztorze karmelitanek). Był jednym z założycieli ŻOB w czerwcu 1942 i aktywnym uczestnikiem jej zreorganizowania w październiku 1942; został jej przedstawicielem po „aryjskiej stronie”. Brał udział w podejmowaniu wszystkich ważniejszych decyzji przez żydowskie podziemie. W sierpniu 1942, podczas Wielkiej Akcji, usiłował dotrzeć do władz AK; we wrześniu 1942 nawiązał kontakt z kierownikiem Referatu Żydowskiego Komendy Głównej AK, Henrykiem Wolińskim, któremu oświadczył: „My nie chcemy ratować swojego życia. Z nas żaden żywy nie wyjdzie. My chcemy ratować ludzką godność”. Dzięki staraniom W., w listopadzie 1942 ŻOB została uznana przez podziemie rządowe i uzyskała jego pomoc. W. utrzymywał także kontakty z podziemiem komunistycznym; osobiście był zaangażowany w akcje zdobywania broni i dostarczania jej do getta, także w czasie pierwszej akcji likwidacyjnej getta warszawskiego; uczestniczył w samoobronie styczniowej. Jego aresztowanie (na skutek donosu) po „aryjskiej stronie” w marcu 1943 zahamowało rozwój kontaktów ŻOB z AK. Po torturach w warszawskiej szedzibie gestapo w Al. Szucha został wysłany na Pawiak. Przez pomyłkę trafił do obozu pracy w Kawęczynie k. Rembertowa pod Warszawą. Dzięki polskiej pomocy, zbiegł z obozu; wziął udział w powstaniu w getcie warszawskim. Popełnił samobójstwo (8 V 1943), wzywając do tego także in. bojowców, w otoczonym przez Niemców bunkrze dowództwa ŻOB przy ul. Miłej 18. PS
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.