Kronik Księgi

Kronik Księgi

(hebr. Diwre(j) ha-jamim = dosł.: Rzeczy [Wydarzenia] Dni, tj. Dzieje, Historia; jid. Diwrej Hajomim; grec. Paraleipómenon = Księga rzeczy opuszczonych [przez in. księgi historyczne]; łac. Prior liber chronicorum i Liber posteriorum chronicorum) – w kanonie Biblii Hebrajskiej ostatnie dwie księgi, w dziale Pism (w Septuagincie oraz w późniejszych tłumaczeniach Biblii znajdują się one pośród ksiąg historycznych, po Księgach Królewskich, przed Księgami Ezdraszai Nehemiasza), jednak w starych manuskryptach hebrajskich odnajdujemy je na początku Pism; pochodzą z okresu po niewoli babilońskiej. Przez wieki uważano, że dawniej stanowiły jedno dzieło hist., wraz z Księgą Ezdrasza i Księgą Nehemiasza, zawierającymi kontynuację hist. opisywanych w nichwydarzeń. Jednak współcześnie zdania uczonych na ten temat są podzielone. Od czasu, gdy K.K. uznano za księgę, stanowiącą rodzaj streszczenia opowiedzianych w Biblii dziejów Izraela,poczynając od genealogicznych rodowodów (od Adama), poprzez panowanie kolejnych królów, aż do czasu ogłoszenia edyktu przez króla perskiego, Cyrusa II, zezwalającego uprowadzonym w niewolę powrócić do ojczyzny (niewola babilońska), zaczęto je zamieszczać na końcu BH, zamykającw ten sposób dzieło. K.K. zawierają jednak nie tylko informację o opowiedzianych już wcześniej wydarzeniach, ale także wiele uzupełnień i nieznanych wcześniej szczegółów. Widać przy tym, że ich autor był szczególnie życzliwie usposobiony wobec plemienia Judy i potomków króla Dawida, konsekwentnie idealizując ich wizerunek. Podziału K.K. na dwie części (pierwszą,liczącą 29 rozdziałów, i drugą – 36 rozdziałów)dokonali tłumacze Septuaginty, kierując się jedynie względami praktycznymi. Za nimi, podział taki został przyjęty w Wulgacie, a potem we wszystkich przekładach łacińskich (najpierw to obszerne dzieło zostało podzielone na dwie księgi: Ezdrasza i Nehemiasza, a dopiero potem – na cztery: Ezdrasza, Nehemiasza,1 Kronik i 2 Kronik). Podział ten został rozpowszechniony przez BH, drukowaną na pocz. w XVI w. w Wenecji przez Daniela Bomberga. Tradycja żydowska przypisuje autorstwo znacznej części tego dzieła Ezdraszowi (ok. 450 p.n.e.), a późniejsze uzupełnienia – Nehemiaszowi (ok. 440 p.n.e.). Współcześnie uważa się, że K.K. zostały spisane później, tzn. pod koniec epoki pers., jednak jeszcze brak w nich wpływów hellenistycznych. Oprócz tradycji ustnej, autor wykorzystał w niej rozmaite dawne źródła pisane, zarówno biblijne, jak i pozabiblijne (m.in. kroniki królów judzkich, izraelskich, niekanoniczne pisma proroków – Dzieje Samuela „Widzącego”, Kronika Proroka Natana, Dzieje Gada „Widzącego”, Midrasz proroka Jeddo i inne, oraz rozmaite utwory poetyckie itp.).