parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1864 Warszawa – 1937 Kraków) – fizyk, historyk nauki; wnuk Zeliga N.; syn Ludwika N.; bratanek Henryka N. i Jakuba N .; brat Edwarda N .; stryjeczny brat Kazimierza N. Studiował na uniwersytecie w Petersburgu (1882-1886) oraz na Glasgow University i Cambridge University (1886-1887). Doktoryzował się z fizyki w Dorpacie (1888) i uzyskał docenturę na UJ (1891). Od 1890 był związany z UJ (od 1893 – profesor tytularny, od 1899 – profesor nadzwyczajny, a od 1903 – profesor zwyczajny). Piastował miedzy innymi stanowiska rektora UJ (1922/1923) i prorektora (1923/1924). Członek korespondent (1893) i członek AU (1900); sekretarz Wydziału III AU (1907-1913) i dyrektor Wydziału III PAU (1926-1929; 1932-1934); oraz członek wielu towarzystw naukowych w kraju i za granicą. Współzałożyciel „Prac Matematyczno-Fizycznych” (1888). Wyróżniony miedzy innymi doktoratem honoris causa UJ (1931) i Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury (1936) za twórczość publicystyczną. Był człowiekiem o bardzo szerokich horyzontach, niezwykle zasłużonym dla rozwoju nauki polskiej (także jako jej organizator); wybitny znawca termodynamiki, optyki atomowej, teorii cząstek elementarnych i historii fizyki. Wszedł do tzw. poufnego komitetu, broniącego autonomii wyższych uczelni, założonego przez Stanisława Estreichera. Kiedy w 1923 opowiedział się przeciwko wprowadzeniu numerus clausus na Wydziale Filozoficznym UJ, próbowano dokonać na niego zamachu (w jego domu podłożono bombę). N. zmienił wyznanie na rzymsko-katolickie w 1900, do czego przywiodły go skrajne poglądy asymilatorskie ( asymilacja; asymilatorzy). Jednak w przeciwieństwie do wielu neofitów, manifestował (także w publikacjach) swój szacunek dla judaizmu i narodu żydowskiego (wbrew ówczesnym zwyczajom, słowo „Żyd” zawsze pisał wielką literą). Był autorem około 240 prac nauk., w tym pierwszego polskiego podręcznika dynamiki, termodynamiki i teorii kinetycznej gazów Wstęp do fizyki teoretycznej (1890). Poza opracowaniami specjalistycznymi, wydał także miedzy innymi: Oblicze natury (1924), Porządek natury (1928), Widnokrąg nauki (1934), Prądy umysłowe w dawnym islamie (1937). Wiele lat po śmierci N. zostały opublikowane jego Wspomnienia i szkice (1977).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.