parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(od łac. lewir = brat męża, szwagier; hebr., jawam; ożenek z bezdzietną wdową po zmarłym bracie – jibum [hebr.]) – starożytny obyczaj rozpowszechniony wśród wielu ludów; w judaizmie przyjmujący specyficzną formę; starszy niż Prawo Mojżeszowe, o czym świadczy opis historii Judy i Tamar (Rdz 38,8 i nn.). Zapis prawa, według którego niewiastę po bezpotomnej śmierci męża powinien pojąć za żonę jej szwagier, by mieć z nią dzieci, zawarty jest w biblijnej Księdze Powtórzonego Prawa (25,5–6) oraz w traktacie talmudycznym Jewamot. Pierworodny, zrodzony z tego związku, był spadkobiercą zmarłego; nadawano mu też jego imię, „by nie zaginęło [ono] w Izraelu”. Przepis ten wszakże – według interpretacji talmudycznej – dotyczy tylko wdowy po bezdzietnie zmarłym, tj. nie posiadającym w ogóle potomków (nie tylko męskich) z żadnej żony, tj. nie tylko z tej, która właśnie została wdową (hebrajski, jewama), ale i z innych (na przykład poprzednich). Nakładany przezeń obowiązek ciąży na bracie, który urodził się przed zgonem zmarłego. Jeśli przyszedł on na świat bodaj o dzień wcześniej, to wdowa musi czekać do czasu, aż chłopiec ukończy 13 lat i jeden dzień, kiedy to małżeństwo będzie mogło zostać urzeczywistnione (por. bar micwa) bądź konieczność jego zawarcia zostanie unieważniona dzięki odbyciu obrządku chalicy. W czasach biblijnych nie odbywał się formalny ślub, lecz wdowa stawała się (miała status) jewama, natychmiast po zgonie małżonka. Choć formalnie powinna być ona poślubiona, jak inne kobiety, to jednak nie stawało się to za pośrednictwem uroczystości zaślubin, lecz jedynie dzięki publicznej deklaracji (hebrajski, maamar). W judaizmie reformowanym odrzucono l. i związany z nim obrządek chalicy.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.