parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
zw. od nazwy dzielnicy Warszawy Menachemem Pragierem (Pragerem) albo Gaonem z Warszawy (1883 Warszawa – 1943 tamże) – rabin, działacz Agudy, autor dzieł religijnych. Pochodził z ubogiej rodziny chasydzkiej. Był zwolennikiem cadyka z Góry Kalwarii (Alterów rodzina). Uwolniony – dzięki ożenkowi – od kłopotów materialnych, całkowicie poświęcił się studiom. Po śmierci teścia (1917) próbował – bez powodzenia – prowadzić jego interesy. W 1935 został jednym z warsz. rabinów. Studia prowadził wraz z niewielką grupą studentów. Dążył do połączenia dialektycznej metody analizy (wolnej od pilpulu), charakterystycznej dla tradycji Żydów polskich, z logiczno-analityczną, związaną z kręgami jesziw litewskich. W okresie międzywojennym uważany był za jednego z najwybitniejszych myślicieli żydowskich w Polsce. Działał w Agudzie, m.in. jako sekretarz Moecet G(e)dole(j) ha-Tora (Rada Rabinów, będąca najwyższym autorytetem w sprawach halachicznych). Był autorem licznych dzieł, m.in. Tosafot Chajim (1921), kompendium poświęconego trzydziestu dziewięciu rodzajom pracy, których wykonywanie jest zakazane w szabat; oraz laureatem nagrody Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Warszawie za rozprawę o Majmonidesie. Ogółem opublikował 20 prac, wiele in. pozostawił w rękopisach (w tym cztery tomy responsów i liczący przeszło 1 tys. stron komentarz do TJ). Od 1930 współpracował z „Degel ha-Tora”, czasop. wydawanym przez rabiego Menachema Kaszera, a po wyjeździe tegoż do Stanów Zjednoczonych był wydawcą dwóch ostatnich numerów pisma. Pragnąc pozostać w Warszawie, niedaleko swego cadyka, nie przyjął proponowanego mu stanowiska rabina w Jerozolimie. Podczas II wojny światowej w getcie warszawskim był członkiem rabinatu. Odrzucił propozycję pomocy w uratowaniu się z getta w ostatnim okresem jego istnienia.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.