parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
Psalmy [Dawida]; Psałterz Dawidowy (hebr. T(e)hil(l)im; jid. Tilim) – w kanonie Biblii Hebrajskiej pierwsza księga w dziale Pism; zawiera 150 utworów poetyckich (hebr. mizmorim = psalmy), które w starożytności miały być wykonywane przy akompaniamencie instrumentów strunowych. P.K. liczy 2527 wersów (liczba wersów w Biblii chrześcijańskiej jest inna, bowiem zgodnie z tradycją żydowską, inskrypcje poprzedzające niektóre psalmy stanowią odrębne wersy, zaś w Biblii chrześcijańskiej traktuje się je jako część następującego po nim wersu). Dwa pierwsze utwory funkcjonują jako generalne wprowadzenie do całego zbioru, a ostatni – będący hymnem pochwalnym – stanowi konkluzję. P.K. została podzielona na pięć części (ksiąg; hebr. sfarim), analogicznie do Pięcioksięgu. Większość psalmów ma konkretnych autorów; jeden przypisywany jest Mojżeszowi, siedemdziesiąt dwa – królowi Dawidowi, dwa – Salomonowi, dwanaście Asafowi, dziesięć synom Koracha, jeden – Chemanowi Ezrachicie, jeden – Etanowi Ezrachicie. Niektóre z nich mają formę hymnów (pochwalnych, dziękczynnych, błagalnych), inne – elegii, utworów o charakterze dydaktycznym, mądrościowym (nawiązują do dziejów Izraela, zawierają refleksje nad Torą; rozważają problem zła), czasem wyróżnia się też pieśni nadziei (np. Ps 23; 129), psalmy złorzeczące (np. Ps 58). Część z nich została napisana alfabetycznym akrostychem (Ps 9-10; 25; 34; 111-112; 119; 145). Datacja poszczególnych utworów nie jest możliwa; jedynie Psalm 137, nawiązujący do czasów niewoli babilońskiej, z całą pewnością pochodzi z okresu powygnaniowego. Niektóre psalmy stanowiły część liturgii świątynnej (na każdy dzień tygodnia przypadał inny). Inne, np. Pieśni stopni [wstępowania] (Ps 120-134), były śpiewane przez pielgrzymów, wspinających się na świątynne wzgórze, albo przez lewitów, zmierzających ku dziedzińcowi kobiet. Lewici śpiewali też niektóre z tych utworów podczas składania ofiar. Część psalmów opatrzona jest technicznymi terminami, których znaczenie jest nie do końca jasne; np. mogły odnosić się do ich muz. interpretacji. Zgodnie z żydowską tradycją, P.K. ułożył (lub opracował) król Dawid. Uczeni sądzą jednak, że choć niektóre utwory liczą ok. 3 tys. lat, to redakcja P.K. została dokonana znacznie później, tj. w okresie powygnaniowym. Poza psalmami, które uznano za kanoniczne, wiadomo, że istniały jeszcze inne, apokryficzne, które do czasu odkryć w Qumran, były znane tylko z przekładów greckich i syryjskich. (Zob. też: Abraham ben Eliasz Gaon z Wilna; Becalel ben Szlomo z Kobrynia; Chajes Cwi Perec; Epstein Mosze Jechiel ha-Lewi z Ożarowa; Feinstein Arie Lejb; Friedländer Cwi Hirsz z Liszek; mikrografii sztuka; Salomon ben Mojżesz; Tajtelbaum Mosze)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.