parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
puszka na wonności; perfumerka (hebr. hadas besamim; jid. psomim biksł, także psumbyks; szmekier) – ozdobny pojemnik na wonne zioła lub korzenie (hebr. besamim; jid. bsomim lub psomim), używany zarówno w domu, jak i w synagodze, na zakończenie szabatu, podczas ceremonii hawdali. Po włożeniu doń wonności, odmawiano nad nimi błogosławieństwo, a następnie wdychano ich zapach. Obyczaj ten nawiązywał do odległej przeszłości, kiedy to w Pierwszym Przybytku, a potem w Świątyni Jerozolimskiej, składano ofiarę kadzidlaną (jako ofiarę zasadniczą, lub też jako dodatek do ofiar pokarmowych; kadzidło). Po zburzeniu Świątyni (70 n.e.), pewne elementy liturgii w nowej, przetworzonej formie, przeszły do ceremonii sprawowanych w synagodze, np. przypomnieniem chlebów pokładnych jest obecność na stole szabatowym dwóch bochenków chleba, a wdychanie w sobotni wieczór aromatu kadzidlanego, stanowi daleką reminiscencję wspomnianych ofiar, dodawanych np. w każdy szabat do chlebów pokładnych (Kpł 24,7–8). Według tradycyjnej interpretacji, zapach ziół był dla Żyda rekompensatą za utratę dodatkowej duszy, która towarzyszyła mu w czasie szabatu, a ponadto miał go umacniać i pokrzepiać przed trudami nadchodzących dni powszednich. Wonności wchodziły również w skład świętego oleju do namaszczania (Wj 25,6; 30,34–35). Pierwsze wzmianki o b. pochodzą z XII w. Częścią składową ich hebrajskiej nazwy jest słowo „mirt” (hadas; jid. hodes), bowiem ta właśnie roślina w dawnych wiekach była używana jako hawdalowa wonność. Być może ma to związek z proroctwem Izajasza, dotyczącym dni ostatecznych (Iz 55,13), w którym o mircie – podobnie jak i o szabacie (Wj 31,13–18) – mówi się jako o znaku wiecznym (hebr. ot olam). Polska nazwa b., być może, ma swoje źródło w modlitwach, odmawianych w święto Szawuot, w których Tora przyrównywana jest do balsamu. B. wykonywano przeważnie ze srebra, plateru, czasem z drewna. Miewały zróżnicowane kształty; najbardziej popularną – począwszy od okresu średniowiecza – była forma wieżyczkowa (prawdopodobnie inspiracją dla niej były liczne metafory biblijne, w których Bóg przyrównywany jest do twierdzy i wieży warownej; m.in. 2 Sm 22,51; Prz 18,10; Ps 61,4). B. wykonywano też w formie drzewa i owoców Drzewa Życia (np. owoców granatu), ryb, domów, zabawek. Były także b. podróżne; najczęściej miały one kształt gruszki, orzecha lub żołędzia. Ulubioną techniką jubilerską, stosowaną przy ich wyrobie był filigran. (Zob. też: kogut; Pitum ha-k(e)toret)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.