parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(hebr., kobieta związana; jid. agune) – samotna kobieta, której mąż przepadł bez wieści i która z tego powodu nie może powtórnie wyjść za mąż. Według żydowskiego prawa religijnego, kobieta może zawrzeć nowy związek małżeński tylko w jednym z dwóch wypadków: po śmierci męża lub po dokonaniu aktu rozwodu. Żadna władza na świecie, ani religijna, ani świecka nie może uznać małżeństwa za rozwiązane, bez osobistego udziału żony i męża, oraz jasno wyrażonej przez męża zgody na rozwód. W czasach starożytnych, gdy Żydzi byli ludem rolniczym i wiedli życie osiadłe, wypadki znikania bez wieści były rzadkie, chyba że mężczyzna dostał się do niewoli. Żony były wówczas skazane – jak się kiedyś mawiało – na „kajdany samotności”. Diaspora i zmiany w życiu społecznym Żydów spowodowały, że znikanie mężczyzn bez wieści, ze względu na skalę zjawiska, stało się dużym problemem. Prawodawcy żydowscy, by ulżyć doli kobiet, starali się ułatwić procedury sądowe w orzekaniu zgonów zaginionych. Zagadnieniu temu jest poświęcona ogromna literatura rabiniczna, począwszy od traktatu talmudycznego Jewamot. W Polsce, w związku z ogromną liczbą zabitych i zaginionych Żydów w okr. powstania Chmielnickiego, sprawą a. zajął się Sejm Żydów Korony, wydając w 1650 postanowienie, ułatwiające przeprowadzanie procesów dowodowych w sprawach zgonów zaginionych bez wieści mężczyzn. Także po I wojnie światowej, rabin S.D. Kahan, stojący na czele warsz. rabinatu, podjął działania umożliwiające a. ustalenie ich statusu prawnego jako kobiet rozwiedzionych. Pomoc ta była wszechstronna, obejmowała nawet załatwienie formalności paszportowych i opłacenie kosztów podróży za granicę. W okresie międzywojennym warszawski rabinat kilka razy do roku ogłaszał specjalne komunikaty, zawierające informacje o mężach (wraz z ich fotografiami), którzy w stolicy porzucili swe żony, wyjeżdżając na stałe np. do któregoś z cadyków lub ośrodków religijnych. Podobnej pomocy udzielano rabinatom prowincjonalnym. Celem tych akcji było wykrycie zbiegów i zmuszenie ich do powrotu bądź wyrażenia zgody na rozwód. Po II wojnie światowej, rabin Kahan utworzył Departament Agun przy Głównym Rabinacie Palestyny, by pomóc kobietom, które nie znały losów swoich zaginionych mężów i przez to nie mogły ponownie zawrzeć związków małżeńskich. (Zob. też: Batszeba; Uriasz)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.