parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
([1867?] 1868 Lublin – 1939) – lekarz, publicysta, piszący w językach jidysz i hebrajskim; syn lubelskiego kantora. Studia medyczne ukończył w Warszawie (1895). Związany był z kręgiem I.L. Pereca. Uczestniczył w badaniach nad sytuacją ekonomiczną Żydów w Kongresówce, kierowanych przez J.B. Blocha. Pisywał artykuły do żydowskich czasopism ( „Hajnt”, „Ha-Cefira” i „Ha-Cofe”) oraz do polskich („Krytyka Lekarska”). Wiele uwagi poświęcał propagowaniu żydowskiej kultury ludowej wśród zasymilowanej inteligencji żydoskiej (por. asymilacja). Od 1895 stale mieszkał w Warszawie. Pracował w Szpitalu Starozakonnych na Czystem, pełniąc tam funkcję ordynatora. Jako lekarz, brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej; ponownie został zmobilizowany w 1914; jako ochotnik, zgłosił się do tworzonego później wojska polskiego, uzyskując stopień majora. Był czynny w kierownictwie wielu stowarzyszeń, w tym Jidisze Kultur Gezełszaft oraz TOZ-u (był jego przewodniczącym, aż do śmierci). Należał do grona założycieli towarzystwa przeciwgruźliczego Brijus. Wydał kilka książek wspomnieniowych, dotyczących własnych przeżyć (w tym wojennych, jako lekarza), między innymi: Dos buch fun majn łebn (jidysz, Księga mojego życia, 1937), i życia literackiego (Pereca i Szolema Alejchema).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.