Miriam

Miriam

(hebr.) – według tradycji biblijnej, siostra Mojżesza i Aarona (Lb 26,59) albo rodzona siostra Aarona i – przypuszczalnie – przyrodnia siostra Mojżesza (zrodzona z innej matki; Wj 15,20). Etymologia jej imienia jest dyskusyjna, miedzy innymi: tłumaczono je jako „umiłowana przez JHWH„ bądź miało ono pochodzić od egipskiego słowa meri = miłość; według midraszy, imię M. nawiązuje do goryczy, jakiej Izraelici zaznawali w Egipcie (hebr., marur). M. obserwowała, co się dzieje ze spuszczonym na wody Nilu koszykiem, w którym umieszczono małego Mojżesza, i – za jej sugestią – córka faraona oddała wyłowione z wody dziecko do wykarmienia izraelickiej mamce. Po przejściu przez Morze Czerwone M. wiodła triumfalny korowód kobiet i natchniona śpiewała. Zarówno w Biblii, jak i w literaturze pozabiblijnej, uznawana jest za prorokinię (hebr., Miriam ha-Newi'a; jid., Mirjom Hanewije). Jest także wymieniana wraz z braćmi, jako przywódczyni Izraelitów po ich wyjściu z Egiptu. Razem z Aaronem czyniła wymówki Mojżeszowi, że pojął za żonę Kuszytkę, oraz z powodu jego wyjątkowej pozycji. Bóg ukarał ją za to trądem i przebywała poza obozem Izraelitów, nim – w rezultacie wstawiennictwa Mojżesza – nie została uzdrowiona. Zmarła i została pochowana w miejscowości Kadesz, 40 lat po wyjściu z Egiptu. Jej postać bardzo często pojawia się hag(g)adzie, której opowieści przede wszystkim sławią jej zasługi i cnoty. Występuje w nich jako nauczycielka kobiet. Miała prorokować jeszcze przed narodzinami Mojżesza, potem ten dar został przekazany właśnie jemu. Miała też przekonać swego ojca, by – mimo obowiązującego nakazu zabijania potomstwa Izraelitów – nie wyrzekał się posiadania kolejnych dzieci, gdyż – według jej proroctwa – przyszły syn miał uratować Izrael. W ten sposób przyczyniła się do przyjścia na świat Mojżesza. Podczas mesjańskiej uczty, ma zatańczyć przed sprawiedliwymi. (Zob. też Źródło Miriam)