Szapiro Pinchas [ben Abraham Abba] z Korca

Szapiro Pinchas [ben Abraham Abba] z Korca

zw. Pinchasem z Korca (1726 Szkłów – 1791 Szepetówka) – cadyk; ojciec Moszego Sz. ze Sławuty. Dwukrotnie spotkał się z BESZT-em (po raz drugi niedługo przed jego śmiercią), ale spotkania te nie miały większego wpływu na ukształtowane już poglądy Sz. Sam uważał się raczej za towarzysza BESZT-a, niż za jego ucznia, i w wielu kwestiach doktrynalnych reprezentował odmienne poglądy. Większość swego dorosłego życia spędził w Korcu. Nie uznał przywództwa Dow Bera z Międzyrzecza (w walce o sukcesję po Baal Szem Towie poparł Jaakowa Josefa z Połonnego) i – atakowany przez jego stronników – ok. 1770 musiał opuścić to miasto. Przeniósł się do Ostroga, a następnie do Szepetówki. Jego plany wyjazdu do Erec Israel pokrzyżowała śmierć. Sz. swoje nauczanie opierał na księdze Zohar, którą uważał za najlepszą wykładnię Tory. Swoją doktrynę przekazywał wąskiemu kręgowi wtajemniczonych, do których należeli m.in. Jaakow Samson z Szepetówki, Zeew Wolf z Żytomierza, Aaron ben Samuel ben Naftali Hertz ha-Kohen i Rafael z Berszady (Aaron ben Samuel ben Naftali Hertz ha-Kohen dokonał wyboru wypowiedzi Dow Bera z Międzyrzecza i Sz., a następnie zawarł w dziele Kodesz hil(l)ulim; hebr., Święte pieśni pochwalne, wyd. 1864). Wydano też wiele zbiorów modlitw autorstwa Sz. Niektóre jego homilie zachowały się w oryginalnym brzmieniu w języku jidysz, w jakim były wygłaszane (z reguły zapisywano je w języku hebrajskim). Sz. reprezentował ekstatyczny prąd w chasydyzmie polskim. Przeciwstawiał się tendencjom antynomijnym i podkreślał konieczność spełniania wszystkich przykazań, jako wyrazu woli Bożej. Za główne narzędzie walki z grzesznymi myślami uważał posty. Niechętnie odnosił się do popularnego wśród chasydów modlitewnika I. Lurii, który – jego zdaniem – tylko przeszkadzał duszy jednoczyć się z Bogiem. Nie lubił modlitwy kontemplacyjnej i uczył, że ludzie powinni w modlitwie wyrażać swoje prawdziwe pragnienia. Bardzo irytował go zwyczaj niektórych cadyków, odkładania ustalonej przez tradycję pory modlitwy, w oczekiwaniu na właściwy nastrój. Jego dystans do głównego prądu chasydyzmu wyrażało zalecenie, by jego uczniowie i stronnicy nie angażowali się w spór między chasydami a misnagdami.