parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(Simche; Symcha), pseud. Szem Tow (1868 Pohorylce – 1942 Lwów) – pedagog, historyk, literat. Pochodził z rodziny o tradycjach rabinackich. Jego krewnym był Aaron Mosze ben Jaakow Taubec (1787-1852), znakomity talmudysta, prominentny rabin rumuński, którego dzieło kontynuowali syn, Szmuel, i wnuk, Szalom. T.-S. wcześnie związał się z galicyjskim ruchem protosyjonistycznym; uczestniczył w zajęciach organizowanych przez stowarzyszenie Mikra Kodesz. Studiował filozofię w Berlinie (1896), Heidelbergu, Wiedniu i Lwowie (wydział filozoficzny ukończył w 1906). W 1901 reskryptem Rady Krajowej Szkolnej został mianowany nauczycielem religii mojżeszowej (taż zatwierdziła go jako rzeczywistego nauczyciela i c.k. profesora w 1914). W 1907 zdał uniwersytecki egzamin na nauczyciela w gimnazjach i szkołach realnych. Uczył religii w lwowskich szkołach średnich oraz religii, języka hebrajskiego i innych przedmiotów w Szkole Izraelickiej im. T. Czackiego. Był członkiem Lwowskiego Towarzystwa Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych. W 1932 przeszedł w stan spoczynku. T.-S. odgrywał ważną rolę w kulturalnym życiu Lwowa. Wraz z S.W. Gutmanem był inicjatorem założenia Koła Naukowego Żydowskiego (1903-1905), skupiającego młodych uczonych, zajmujących się judaistyką. Działał także w środowisku lwowskim Gminnej Synagogi Postępowej. Opublikował w formie książkowej: – wraz z S. Mendlem – Elementarz hebrajski (1893); Legendy żydowskie: 1. Seria z Talmudu i Midraszu, wydanie dla młodzieży (1905); Sen nocy noworocznej i inne opowieści żydowskie (1910; wyd. 2. – Seria 2. Złotej legendy żydowskiej, 1931); Złota legenda żydowska (1928); Mocarz ducha (1934) – o Rabim Akiwie; Płonące serce (1932) – o Jehudzie ha-Lewim; oraz Płomienie „Szalhewetjah” (1934) – szkice z historii Żydów. Współpracował z wieloma czasopismami, m.in. z miesięcznikiem „Moriah”. Zginął zamordowany przez Niemców we Lwowie.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.