parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1808 Wisztyniec gub. suwalska [współcz. Vištitis, Litwa] – 1878 Paryż) – demokratyczny działacz i pisarz na wychodźstwie. Kształcił się w Królewcu. Początkowo był tłumaczem sądowym. W 1835 założył pierwszą w Augustowskiem typo-litografię oraz kilka składów książek. Jego sukcesy na tym polu przekreśliła konfiskata mienia, za sprzyjanie pol. dążeniom niepodległościowym, którym to sympatiom pozostał wierny do końca życia. W 1843 uciekł do Paryża, gdzie związał się z kręgami Wielkiej Emigracji. Był zdecydowanym zwolennikiem bezwarunkowego nadania Żydom równouprawnienia oraz ich emancypacji, opartej na rezygnacji z własnej odrębności. W czasie Wiosny Ludów (1848) wydał dwie odezwy w sprawie żydowskiej, skierowane do Polaków ( Głos Izraelity do Braci Polaków) i do Żydów (2 i 6 IV 1848), w których wyrażał nadzieję na odzyskanie przez Polskę niepodległości i apelował o braterstwo i współpracę między Polakami i Żydami w działaniach prowadzących do tego celu. Jego apele odegrały ważną polityczną rolę; stawiały też Żydów na równi z innymi narodami, walczącymi o odzyskanie wolności. H. poparł także ideę utworzenia Legionu Żydowskiego Adama Mickiewicza. Pod koniec życia zbliżył się do Alliance Israélite Universelle; publikował w jego organie „Archives Israélites”. Wydał kilka broszur i książek w języku francuskim, pośród których były także próby literackie oraz dwutomowy Dictionnaire universel français-hebreu. Wśród jego pism politycznych poświęconych kwestii żydowskiej w Polsce największy rozgłos zyskała książka Les Israélites de Pologne (1846, przedmowa J. Czyńskiego). W jej pierwszej części H. przedstawił zarys dziejów Żydów w Polsce, szczególnie interesujące i szczegółowo potraktowane były fragmenty poświęcone powstaniu listopadowemu i Wielkiej Emigracji; w drugiej – zagadnienia religijne, omówione w duchu potrzeby głębokich reform, także życia społecznego Żydów, z akcentowaniem „powinowactwa obu zakonów”. Jego wizja znajdowała poparcie demokratycznie usposobionych kręgów emigracyjnych oraz żydowskich intelektualistów na Zachodzie (zamieszczony tam został list filozofa franc. Adolfa Francka). Była jednak już wówczas krytykowana jako „naiwna” i „nieprzystająca do rzeczywistości”. Ataki pojawiające się w tej książce, jak i w innych pismach H., na talmudystów i mesjanizm żydowskich przysporzyły mu wrogów w środowiskach ortodoksyjnych.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.