[ [[result.title.charAt(0).toUpperCase()]] ]
[[result.title]]
[więcej...]
nie znaleziono wyników
nie znaleziono wyników dla zaczynających się od [[char]] lub
nie znaleziono wyników dla zaczynających się od cyfr
nie znaleziono wyników dla zapytania: "[[searchWord]]"
nie znaleziono wyników dla wybranego zestawu tagów
nie znaleziono wyników dla wybranych kategorii
i typu hasła [[docTypeName]]
[[article.title]]
[[article.shortVersion]]
[[$index + 1]]. [[paragraph.paragrTitle]]
[zwiń]
[rozwiń]
-
[[ [reference.refIndex+1] ]][[reference.description]]
Powiązane treści
[zwiń]
[rozwiń]
Bibliografia
[zwiń]
[rozwiń]
Autor: [[article.author]]
BŁONES Guta (1921 Warszawa – po 10 maja 1943 Płudy)
Przed wojną
Guta Błones pochodziła z rodziny
bundowskiej. Jej ojciec był członkiem Związku Zawodowego Kupców w Warszawie
oraz Bundu. Zabierał dzieci na spotkania partii. Ukończyła szkołę CISzO. Od
najmłodszych lat związana była z bundowskimi organizacjami: należała do
dziecięcej organizacji Skif, a następnie do młodzieżówki – Jugnt Bund
„Cukunft”. Kiedy Guta miała 16 lat, zmarła im matka i wówczas starała się
młodszym braciom: Jurkowi i Luśkowi (Eliezerowi) ją zastąpić. Razem z braćmi
brała udział w obozach letnich Skifu, a następnie Cukunftu.
W trakcie wojny
Po wybuchu wojny, Guta tak jak
pozostali członkowie rodziny, kontynuowała swoją pracę na rzecz konspiracyjnych
organizacji bundowskich, głównie Cukunftu (Doires bundistn 2: 384). Pomagała w
kuchniach dla dzieci. W getcie mieszkali na ul. Nowolipie 67 i w ich mieszkaniu
odbywały się spotkania podziemnego komitetu Bundu oraz znajdowała się
drukarnia, gdzie drukowano nielegalną prasę Bundu oraz wydawnictwa
Socjalistisze Jugnt Bibliotek (SIB; jidysz, Socjalistyczna Biblioteka
Młodzieżowa).
W sierpniu 1942 roku razem z braćmi:
Jurkiem i Luśkiem, Welwlem Rozowskim
oraz innymi współtowarzyszami zostali zabrani z szopu Roericha przy ul. Smoczej, gdzie pracowali, na Umschlagplatz. Udało im się wyskoczyć z
wagonu jadącego do obozu śmierci Treblinka II i powrócić do getta (Grupińska,
2000, 213, 216-217; Meed, 2003, 72-73; Neustadt 2, 1948, 370 – według niego
miało to miejsce w listopadzie 1942).
Guta, tak jak jej bracia należała do
Żydowskiej Organizacji Bojowej.
Podczas powstania w getcie walczyła
na terenie szopu szczotkarzy. Była
jedyną kobietą w ich grupie. Została zamordowana już po wydostaniu się z getta
(10 maja 1943) w podwarszawskiej wsi Płudy (obecnie osiedle w dzielnicy
Białołęka w Warszawie) (Meed: 184-186). W styczniu 1946 roku dokonano
ekshumacji zwłok całej trójki rodzeństwa razem z innymi ofiarami denuncjacji i
19 stycznia pochowano je na cmentarzu żydowskim przy ul. Okopowej w Warszawie
(sektor 12a, rząd 4).
W 1948 roku została pośmiertnie
odznaczona Srebrnym Medalem „Zasłużony na Polu Chwały”.
