parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
właśc. Salomon (Szlojme) Zajnwel (Zangwił) Rapoport (1863 Witebsk [Czaszniki?] – 1920 Warszawa [Otwock?]) – pisarz, folklorysta. Pochodził z rodziny ortodoksyjnej. Otrzymał tradycyjne wykształcenie religijne; poza tym, był samoukiem. Imał się różnych zajęć (m.in. był nauczycielem). Związał się z rosyjskimi „narodnikami”. W 1883 debiutował opowiadaniem w piśmie „Woschod”. Początkowo pisał niemal wyłącznie po rosyjsku (do 1904). W 1892-1905 mieszkał w Paryżu. W 1905 napisał słynny hymn Bundu Di Szwue (jid., Przysięga). Wówczas też zwrócił się ku literaturze jidysz, czerpiąc wiele motywów ze skarbnicy folkloru żydowskiego. W 1911-1914 kierował ekspedycją folklorystyczną, prowadzącą badania na Wołyniu i Podolu. W swych wspomnieniach Der judiszer churbn fun Pojłn, Galicje un Bukowina. Fun togbuch 1914-1917 (jid., Zagłada Żydów w Polsce, Galicji i na Bukowinie, Warszawa 1921-1922), opisał spustoszenia, dokonane w czasie I wojny światowej przez armię rosyjską oraz własne próby ratowania zabytków. Był zaangażowany w niesienie pomocy gminom żydowskim, które ucierpiały w czasie wojny, organizując tzw. komitety ratunkowe. Po rewolucji bolszewickiej mieszkał w Wilnie i Warszawie, przyczyniając się do powstania w Wilnie Żydowskiego Towarzystwa Historyczno-Etnograficznego. Około 1914 powstało (w dwóch wersjach językowych – jid. i ros.) jego najbardziej znane dzieło – sztuka teatralna Cwiszn cwej wełtn (jid., Na pograniczu dwóch światów), dzięki tłumaczeniu Ch.N. Bialika na język hebrajski bardziej znane jako Dybuk. Kiedy zaginął pierwowzór dzieła, na podstawie tłumaczenia Bialika napisał drugą jego wersję, która została wystawiona w Warszawie w grudniu 1920, wkrótce po śmierci autora. Miała ona także filmowe adaptacje, zrealizowane w Polsce (1937, adaptacja filmowa M. Arnstein) i w Izraelu (1968; por. też Trupa Wileńska). Już w 1922 ukazały się dwa jej tłumaczenia na język polski. An-S. publikował wiersze, sztuki teatralne, utwory prozatorskie, pamiętniki i studia nt. folkloru. Nie dokończony przezeń dramat Tog un nacht (jid., Dzień i noc) opracował i dokończył A. Kacyzne. Pośmiertnie ukazały się dzieła zebrane tego autora (Gezamłte szriftn, t. 1-15, 1920-1925).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.