parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
uczelnia talmudyczna, założona przez Samuela ben Chaima Tiktinskiego w 1815 (bądź 1817) w miejscowości, która w okresie staropolskim należała do kompleksu dóbr radziwiłłowskich (obecnie na Białorusi, ok. 50 km od Baranowicz). Tiktinski i jego potomkowie (Chaim Juda-Lejb Tiktinski; Abraham Tiktinski) w decydujący sposób wpływali na losy i kształt uczelni, niemal do końca XIX w. Zdobyła ona znaczny rozgłos od czasu, gdy w prowadzonym w niej nauczaniu poczęto w twórczy sposób łączyć tradycje litewskiej szkoły talmudycznej i ruchu musar. Po śmierci założyciela, funkcję rosz jesziwy objął Josef Dawid, rabin Miru, a następnie jego syn, Abraham Mosze. Praktyka łączenia obu tych stanowisk utrzymała się do czasu, gdy Chaim Zalman Bresler zrezygnował ze swego stanowiska w rezultacie kontrowersji. W późniejszym okresie oddzielano funkcje rosz jesziwy i miejscowego rabina. Budynek uczelni został dwukrotnie zniszczony przez pożary w 1878 i 1892, które strawiły znaczną część miasta. W okresie I wojny światowej jesziwa została przeniesiona do Połtawy. Uczelnia powróciła na stałe miejsce swej rezydencji w 1921. Do okresu Holokaustu kierował nią Eliezer Jehuda Finkel. Po wybuchu wojny przeniesiono ją do Wilna, przekazanego Litwie przez Sowietów. Finklowi udało się stamtąd przedostać do Palestyny i w Jerozolimie założyć uczelnię, kontynuującą tradycje mirskiej jesziwy. Większość środowiska tej uczelni w grudniu 1940 i w pierwszym kwartale 1941, wraz grupą uchodźców z Polski (ok. 1 tys. osób), wyruszyła w kierunku Dalekiego Wschodu. Czasowo osiedliła się w Kobe (Japonia), gdzie założyła be(j)t ha-midrasz i rozpoczęła studia, jak poprzednio w Wilnie. Stamtąd nieliczni wyjechali do Stanów Zjednoczonych, większość – latem 1941 – została przez Japończyków przeniesiona do Szanghaju, gdzie jesziwa z 250 studentami kontynuowała działalność, w oparciu o środki finansowe Jointu. W 1947 została ona przeniesiona do Nowego Jorku; funkcjonowała na Brooklynie pod nazwą Mirer Yeshivah Central Institute. Niektórzy związani z tą uczelnią uczeni w późniejszym okresie przyłączyli się do wspomnianej już mirskiej jesziwy w Jerozolimie. (Zob. też Sugihara Sempo)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.