Rohatyn Feiwel (Fajwel)

Rohatyn Feiwel (Fajwel)

(1858 Lwów – 1910 Złoczów) – rabin galicyjski, znakomity kaznodzieja, pierwszy który wygłosił w lwowskiej Synagodze Miejskiej kazanie w języku polskim. Pochodził – po matce (z domu Schorr) – z zasłużonej rodziny uczonych talmudystów. Przyjaźnił się z synem rabina lwowskiego, I. Ettingera. Mając 16 lat, ożenił się z Leą, córką zamożnego kupca i wybitnego talmudysty, Mojżesza Grüssa z Kulikowa. Wkrótce otrzymał dyplom rabinacki ( smicha) z rąk rabina lwowskiego, Hersza Ornsteina, a potem kolejne – od I. Ettingera i I. Schmelkesa. W 1878-1883 R. sprawował urząd rabina w Narajowie, później w Złoczowie, gdzie pozostał aż do śmierci. W 1893 złożył egzamin dojrzałości w gimnazjum złoczowskim, a w następnym roku podjął studia na wydziale filozoficznym uniwersytetu we Lwowie, uzyskując w 1898 absolutorium. Popierał ruch syjonistyczny (został nawet wpisany do Złotej Księgi Żydowskiego Funduszu Narodowego w Złoczowie), angażował się też w działalność społeczną; był radnym miejskim, członkiem licznych organizacji humanitarnych i filantropijnych. U siebie w domu prowadził wyższe kursy talmudyczne, przeznaczone dla młodzieży, pragnącej poświęcić się zawodowi rabinackiemu. Został wybrany na rabina II okręgu tzw. Gminy Galicyjskiej w Wiedniu, ale odmówił przyjęcia tej godności. Uczestniczył w zjeździe założycielskim politycznej organizacji ortodoksji żydowskiej Machzike(j) ha-Dat (1879). Korespondował z wieloma wybitnymi osobistościami tamtej epoki (tematem jego korespondencji były m.in. responsy rab.), przyjaźnił się z S. Buberem. Za życia, wydał dzieło Miszpat mechokek, zawierające kazania i przemówienia okolicznościowe oraz responsy halachiczne. Przygotowywał też inne prace, m.in. – jako dysertację doktorską – przekład dzieła Majmonidesa, Milat higaj(j)on, na język arabski, w którym pierwotnie zostało ono napisane.