parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
instytucje sądownicze funkcjonujące w dawnej Polsce w większości gmin żydowskich jako: sądy kahalne (gminne) albo sądy cechowe (brackie), obok sądów o charakterze religijnym ( be(j)t din; Be(j)t Din ha-Gadol) i mieszanym (sąd dla legalizacji dokumentów, tj. wszelkich umów pisanych, złożony z rabina, dwóch sędziów [ daj(j)anów] i dwóch kahalników; oraz Trybunały Sejmowe żydowskie). Sprawowała je jednoosobowo (w sprawach mniej ważnych) lub kolegialnie starszyzna kahalna ( seniorowie, ławnicy, radni kahalni i rabin) albo sędziowie cechowi (braccy), wraz z rabinem cechowym. Do kompetencji sądów kahalnych należało rozpatrywanie części spraw karnych oraz ściśle określonego działu spraw cywilnych (sporów dotyczących arendowania, wynikających z rozdziału podatków państw. lub pańskich, nieuczciwej konkurencji – jeśli wartość przedmiotu przekraczała 10 złp; rozstrzyganie sporów dotyczących przedmiotów mniejszej wartości mogło być dokonywane zarówno przez sądy rel., jak i świec., zależnie od decyzji stron). Rozpatrywały też sprawy związane z rozmaitymi wykroczeniami religijnymi, (bowiem sądy rel., nie mogąc w diasporze stosować kar – śmierć, biczowanie itp., przewidzianych prawem talmud. dla poszczególnych wykroczeń, zrezygnowały w ogóle z zajmowania się nimi, zaś sądy kahalne próbowały kompromisowo godzić prawo kanoniczne z prawem obowiązującym w kraju), nieposłuszeństwem wobec rozporządzeń zwierzchności (podatki, dzierżawy, zarządzenia targowe). Jednak wszystkie wykroczenia, nie zagrażające ogółowi członków gminy, były rozpatrywane przez sądy religijne. Sąd kahalny skazywał przestępcę na karę w sytuacji recydywy, o której orzekał bet din. Sądzenie spraw gardłowych oraz czynów kolidujących z krajowym ustawodawstwem karnym także nie należały do kompetencji sądów kahalnych, ale państw. władz sądowych. W całym postępowaniu sądy kahalne musiały kierować się przepisami prawa żydowskiego, stosując jednocześnie pewne ściśle określone w uchwałach sejmowych albo w regulaminach partykularnych modyfikacje. Sądy cechowe, w których skład wchodzili sędziowie cechowi z wyboru (wyjątkowo z nominacji nadanej przez wojewodę lub podwojewodziego), rozciągały władzę sądowniczą nad członkami danego cechu, szczególnie w sprawach związanych z cechem lub wykonywaniem zawodu; rozpatrywały sprawy między członkami cechu, członkami cechu a samym cechem, czeladnikami i majstrami, oraz – w niektórych cechach – także sprawy cywilne i karne. (Zob. też Sanhedrin)
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.