parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
Matatia Szoham-Polakiewicz, pseud. Matitjahu Mosze Polakiewicz (1893 Warszawa – 1937 tamże) – poeta i dramaturg zajmujący centralne miejsce w historii literatury hebrajskiej w Polsce w okresie międzywojennym. Otrzymał wykształcenie domowe, później studiował filologie obce i literaturę. „Odkrył” go i promował D. Fryszman. Sz. debiutował utworem Szulamit (w periodyku „Ha-Tkufa”) w 1920. W 1930 wyjechał do Palestyny, ale dwa lata później niedostatek zmusił go do powrotu do Polski. Przez trzy lata był przewodniczącym Związku Pisarzy i Dziennikarzy Hebrajskich w Polsce i pomagał w wydawaniu dwutygodnika „Amudim” (hebr., Strony [Kolumny]); był też prezesem hebr. PEN-Clubu w Polsce. Pracował w Instytucie Nauk Judaistycznych w Warszawie, jako lektor literatury nowohebrajskiej. Pod koniec życia kierował działem beletrystycznym w wydawnictwie Sztybel. Większość jego dzieł była publikowana w czasopismach: „Ha-Tkufa” (hebr., Epoka), „Moznajim” (hebr., Waga), „Giljonot” (hebr., Arkusze) i „Ktuwim” (hebr., Pisma). Sz. pisał wiersze i poematy, głównie o miłości i czasach biblijnych, utrzymane w duchu ekspresjonizmu. Był także wybitnym eseistą, zainteresowanym problemami filozoficznymi i literatury pięknej. Siła jego utworów leży w przemyślanej formie i archaizowanym stylu, np. utwór Negohot (hebr., Światłości, 1920). Pisał także o historii Żydów, np. utwór Kedem (hebr., Dawne czasy). Sz. był również pierwszym, a zarazem największym dramaturgiem w nowożytnej literaturze hebrajskiej. Zafascynowany przeszłością biblijną, nie wpisywał w nią aktualnych treści, lecz dążył do ukazania uniwersalnych konfliktów, a zwłaszcza historii człowieka walczącego z dziejowym przeznaczeniem. Za jego życia wydano dwa zbiory dramatów: Cor wi-Jeruszalajim (Tyr i Jerozolima, 1933; otrzymał zań pierwszą nagrodę literacką Tel Awiwu), w skład którego weszły – poza tytułową sztuką – Jericho (hebr., Jerycho) i Bilam (hebr., Balaam); Elohe(j) barzel lo-taase lecha (hebr., Nie czyń sobie boga z żelaza, 1935), odczytywany także jako prorocza wizja czasów nazizmu. Pod koniec życia Sz. napisał, prawdopodobnie bezpowrotnie utracony w okresie II wojny światowej, dramat Jeszu we-Marija (hebr., Jezus i Maria), który miał być ostatnią częścią trylogii (Mesjasz): patriarcha – Elohe(j) barzel lo-taase lecha, prorok – Cor wi-Jeruszalajim. Dzieła zebrane Sz. zostały wydane w 1965.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.