parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(jid., sztrajmł, sztrejmł), zw. też z polska lisiurą – nakrycie głowy; futrzana czapa, kołpak. W dziejach ubioru żydowskiego pojawił się za sprawą oddziaływania wzoru, jakim był pol. strój szlachecki w okresie staropolskim. Sz. składał się z półkolistej czarnej czaszy (tzw. główki), obszytej trzynastoma brązowymi skórkami (preferowane były sobole). Kiedy tradycyjny strój staropolski zaczął wychodzić z mody, sz. stał się jednym z wyróżników ubioru żydowskiego. Promieniowanie skupiska polskiego, jako centrum nauk talmudycznych, stało się powodem, dla którego pol. styl stroju żyd. w XIX w. stał się obowiązującym w całej Europie ubiorem ortodoksyjnych rabinów, a sam sz. – zewnętrzną oznaką godności rabinackiej. Często bywał on wykonywany na zlecenie kahału dla nowego rabina przed objęciem przez niego urzędu. Przy tym, znacznie częściej bywał noszony przez ortodoksów z klasy średniej w Galicji, niż np. w Królestwie Polskim, gdzie przede wszystkim przywdziewali go rabini. Sz. został także przyjęty przez chasydów jako element stroju (zwł. odświętnego, noszonego w szabat i święta). Przy czym, występowały pod tym względem duże różnice między poszczególnymi gałęziami tego ruchu. Niektórzy chasydzi w ogóle go nie używali (np. lubawiccy), inni zastępowali go rodzajem wysokiego futrzanego kapelusza, zw. spodakiem (spodyk; spodik [jid.]; np. chasydzi cadyka z Góry Kalwarii; por. Alterów rodzina). Kształt sz. był też interpretowany symbolicznie, np. liczba trzynastu skórek w jego otoku miała nawiązywać do Trzynastu atrybutów miłosierdzia Bożego. Dla środowisk współtworzących zlaicyzowaną, nowoczesną kulturę żydowską, sz. stał się symbolem bezdusznych rządów rabinackich w sztetł, do czego walnie przyczyniło się opowiadanie I.L. Pereca z 1893 (przekład polski – Lisia czapka [w:] I.L. Perec, Wybór opowiadań, 1958).
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.