parochet (hebr.; jid. porojches) – w synagodze bogato zdobiona zasłona na aron (ha-)kodesz. Geneza zwyczaju zawieszania p. sięga czasów biblijnych i odwołuje się do nakazów Bożych, odnoszących się do urządzenia Pierwszego Przybytku. Używany współcześnie p. jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (a potem w Świątyni Jerozolimskiej), oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego ( Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza (Wj 26,31-34; 2 Krn 3,14). Kryła ona przed oczyma [więcej...]
Szanowni Państwo!
Udostępniliśmy Polski Słownik Judaistyczny w Portalu Delet.
Jest to wersja testowa (beta), w związku z czym na stronie mogą pojawić się błędy.
Zachęcamy do korzystania.
haskala (hebr., edukacja, nauczanie, erudycja, oświecenie; jid. haskole) – nurt w kulturze żydowskiej rozwijający się w Europie od lat 80. XVIII w., powstały pod wpływem oddziaływania haseł oświecenia w krajach europejskich, jak również szeroko rozumianych tradycji nurtu racjonalistycznego w filozofii żydowskiej, począwszy od Majmonidesa i jego zwolenników. Już w latach 40. XVIII w. zaczęły się pojawiać wybitne jednostki, będące jego protagonistami, w tym wielu Żydów pochodzących z terenów [więcej...]
Rosz ha-Szana Rosz ha-Szana (hebr., Początek Roku; jid. Roszeszone) – 1. święto Nowego Roku, zw. też w Polsce Świętem Trąbek, Trąbkami – obchodzone pierwszego i drugiego dnia tiszri, będące początkiem Jamim Noraim, które kończą się w dniu Jom Kipur. Pierwotnie, tzn. w BH święto to określano jako Zichron Terua (hebr., Upamiętnienie Dęcia w Szofar) oraz Jom Terua (hebr., Dzień Dęcia w Szofar). Nazwa R. ha-Sz. pojawia się dopiero w Misznie, gdzie wyliczono cztery daty w kalendarzu żydowskim, będące pierwszym [więcej...]
(1903 Grzywna [Grzymała?] – 1998 Tel Awiw) – rabin. Pochodził z rodziny rabinackiej. Odebrał tradycyjne wychowanie religijne. Studiował w Berlinie, Wrocławiu, a w 1923–1929 – na uniwersytecie wiedeńskim, uzyskując doktorat z filozofii, oraz w Israelitisch-Theologische Lehranstalt. Po powrocie do Polski osiadł we Lwowie, gdzie był szkolnym nauczycielem religii. Później piastował stanowisko rabina w Tykocinie i w synagodze przy ul. Sykstuskiej we Lwowie (1929–1939). Kierował też instytutem nauki Tanachu przy Żydowskiej Gminie Wyznaniowej we Lwowie. Podczas okupacji niemieckiej został powołany w skład lwowskiego rabinatu i działał w wydziale religijnym tamtejszego Judenratu. Był więźniem obozu janowskiego we Lwowie. Uratował się dzięki pomocy Andrzeja Szeptyckiego, metropolity greckokatolickiego. Ukrywał się w klasztorach. W tym czasie m.in. tłumaczył Torę na język ukraiński. Po wkroczeniu wojsk radzieckich kierował biblioteką żydowską. Od 1944 był majorem w LWP. Po powrocie do kraju, w 1945 został mianowany naczelnym rabinem WP. Był też przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Naczelnej Rady Religijnej Komitetu Organizacyjnego Żydowskich Kongregacji Wyznaniowych w Polsce, jako przedstawiciel Mizrachi. Protestował przeciw przejawom antysemityzmu i aktom przemocy na tym tle (m.in. przemawiał na pogrzebie ofiar pogromu kieleckiego). Jako rabin postępowy bywał krytykowany za odstępstwa od ortodoksji. Po likwidacji rabinatu polowego wyemigrował do Izraela (1949). Piastował tam m.in. godność naczelnego rabina sił lotniczych. W 1967–1975 był naczelnym rabinem Argentyny. W 1975 powrócił do Izraela i zamieszkał w Tel Awiwie. K. jest autorem kilku niewydanych relacji, a także pamiętników oraz książek: Joman geto Lwow (hebr., Dziennik z getta lwowskiego, 1978; wyd. ang. Lvov Ghetto Diary, 1990); Achre(j) ha-mabul (hebr., Po potopie [1945–1950], 1968) – wspomnienia z lat powojennych w Polsce.
Prezentujemy Polski Słownik Judaistyczny (PSJ) w nowej, odświeżonej formie.
PSJ umożliwia szybki i wygodny dostęp do blisko czterech tysięcy haseł dotyczących kultury i historii Żydów polskich. Słownik przybliża użytkownikom takie zagadnienia jak religia, nauka, obyczaje, sztuka, polityka, życie codzienne i gospodarcze. Bardzo ważną i dużą część słownika stanowią biogramy najwybitniejszych przedstawicieli świata kultury żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. PSJ stanowi idealny punkt wyjścia do dalszych poszukiwań i badan nad kulturą żydowską. Stanowi także przydatne narzędzie dla wszystkich zajmujących się działalnością edukacyjną i kulturalną.
Polski Słownik Judaistyczny powstał jako praca zbiorowa pod. red. Zofii Borzymińskiej i Rafała Żebrowskiego.
Projekt będzie stopniowo rozwijany we współpracy ze specjalistami i pracownikami Żydowskiego Instytutu Historycznego. Powstałe nowe hasła słownikowe zostaną zaktualizowane w oparciu o najnowsze badania i stan wiedzy. Wybrane zagadnienia zostaną uzupełnione o materiały wizualne oraz linki do plików źródłowych.